Το τελευταίο ψέμα

Συνήθως  η έναρξη της προεκλογικής περιόδου, με βρίσκει στην αφετηρία. Σχεδόν  πάντα μια παροπλισμένη ελπίδα, έβγαινε στο προσκήνιο  για να μου καλλιεργήσει  εξαίσιες ψευδαισθήσεις. «Κάτι θα γίνει θα δεις» έλεγα. Και τίποτα δεν έγινε. Γύρισα πίσω από περιέργεια να δω τι έγραφα πριν λίγα χρόνια, τότε που η ΕΛΠΙΔΑ με κεφαλαία,  είχε γίνει το κεντρικό σύνθημα ενός Λαού βασανισμένου. Ενός Λάου, που εκείνη τη φορά, για πρώτη φορά, δεν ξέχασε τον «Ωρωπό». Τι ωραία παραμύθια,  που δυστυχώς έμειναν ημιτελή. Και ημιτελή θα μείνουν, μια και ότι ακολούθησε, μου αφαιρεί κάθε δυνατότητα να συνεχίσω.   Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή.  Αυτή τη φορά βρίσκομαι κάπου στη μέση του δρόμου, λίγο κουρασμένος, πολύ απογοητευμένος, να προσπαθώ να βρω τα βήματα, αργά και σταθερά για να συναντήσουν ένα «μετά» αβέβαιο, με ψαλιδισμένη την ελπίδα και καμία διάθεση για όνειρα. Γι ’αυτό  το «μετά», δεν σας κρύβω, ότι αυτήν την περίοδο νοιώθω τόσο αμήχανα, που μου χαλάει και το «τώρα».  Δεν είναι και λίγο πράγμα σαράντα πέντε χρόνια να είσαι με το μέρος των ηττημένων και πάντα απέναντι από την εξουσία και μόλις κατάφερες να βρεθείς για πρώτη φορά, με το μέρος των νικητών, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις να επιστρέψεις και πάλι στο στρατόπεδο των ηττημένων. Δεν κατάφερε να ζεσταθεί η νίκη και πάλι παγωνιά.   Θα είναι δύσκολο σκέπτομαι για κάποιους σαν και μένα να συμπορευτούν  με τη νέα κατάσταση. Θα δούμε…    

Δεν είναι η ήττα που με έχει καθηλώσει σε χαμηλό βαρομετρικό, άλλωστε η Αριστερά, όλο ήττες έχει να επιδείξει. Ήττες όμως που μας ψήλωναν, ήττες με το κεφάλι ψηλά. Ήταν  άνισες οι μάχες που δίναμε όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν πάντα από μειονεκτική θέση και με την κοινωνία να μας έχει γυρίσει την πλάτη. Το αποτέλεσμα προδιαγραμμένο. Το ξέραμε, ποτέ όμως δεν σταματήσαμε να κρατάμε μια σπίθα ελπίδας, που θα μπορούσε σε μια δεδομένη στιγμή να ανάψει το φιτίλι και να γίνει το μεγάλο μπουμ.  Και ήρθε η στιγμή που μας αγκάλιασε η κοινωνία, που επιβράβευσε τους αγώνες μας  και μας έβαλε στη θέση του οδηγού.

Από εδώ και πέρα δεν ξέρω τι να πω. Η τελευταία ήττα δεν έχει κανένα γνώρισμα από ότι προηγήθηκε, μας έκοψε το χαμόγελο στη μέση, μας έβαλε μπροστά από τεράστια ερωτηματικά. Άξιζε τον κόπο τελικά;

Προφανώς και δεν θα βιαστούμε να απαντήσουμε. Οι εύκολοι αφορισμοί  και οι καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες, δεν είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς. Εκείνο που χρειάζεται αυτές τις ώρες είναι να δείξουμε ψυχραιμία, υπομονή  και αυτοσυγκράτηση. Να δώσουμε χρόνο στο μυαλό μας να συνέλθει, να μπορέσει να ταχτοποιήσει όλο αυτόν τον όγκο του παραλογισμού που φορτώθηκε τα τελευταία χρόνια και το έχουν οδηγήσει ένα βήμα πριν την έξοδο.

Ας αποτελέσει ότι προηγήθηκε το τελευταίο ψέμα, γιατί δεν είναι στην κουλτούρα της αριστεράς να λέει ψέματα.