Χαρακίρι

Αντιλαμβάνομαι τη στάση μιας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος, να εκφράσει μια τιμωρητική στάση, απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση. Δικαιολογημένα θα έλεγα, όχι γιατί ήταν χειρότερη από την προηγούμενη, αλλά για την ασυνέπεια λόγων και πράξεων, για την ελπίδα που έχασε, για τα ψέματα που δεν περίμενε από την αριστερά.

Εκείνο που δεν αντιλαμβάνομαι, είναι ο τρόπος . Χαρακίρι! γιατί τι άλλο από αυτοκτονία είναι να επαναφέρει μια κυβέρνηση, που μαζί με το άλλο σκέλος του πάλαι ποτέ δικομματισμού, έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού; Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να τιμωρήσεις κάποιους που σε σε γέλασαν, η αυτοκτονία όμως δεν βρίσκεται μέσα σ΄ αυτούς.

Ελπίζω οι νεότεροι, να εμπεδώσουν «τι σημαίνει Δεξιά». Οι παλαιότεροι, όσοι επέζησαν, ξέρουν καλά. Άλλωστε δύσκολα κρύβονται οι ουλές που κουβαλούν.

Για άλλη μια φορά όμως αποδεικνύεται , ότι Έχει πολλούς δεξιούς αυτή η  χώρα. Το χειρότερο όμως είναι, ότι έχει πολλούς, πάρα πολλούς, μέσα στην ίδια την αριστερά.

Μόνο μέσα σ΄ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν να ευδοκιμήσουν όλα αυτά που ζούμε σήμερα.

Δυστυχώς από τη «νέα δημοκρατία του Καραμανλή», την «αλλαγή» του Ανδρέα, την «νέα Ελλάδα του Σαμαρά, μέχρι την ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ, σαράντα πέντε χρόνια, αγοράζουμε το ίδιο προϊόν με διαφορετική συσκευασία. Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και των ανέξοδων διαβεβαιώσεων.

Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας, που παραμένει στάσιμη και προσδοκά την αλλαγή.
Και να ήθελαν, που δε θέλουν, οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, τίποτα δεν μπορούν να αλλάξουν σε μια κοινωνία, που κατά βάθος δε θέλει να κουνήσει τίποτα από τη θέση του.
Ζητάμε αλλαγή αλλά και ρουσφέτι, ζητάμε ό,τι δεν πρόκειται να βλάψει το ατομικό μας συμφέρον, αδιαφορώντας συνειδητά για τους άλλους. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει όσο η ίδια η κοινωνία, δεν θέλει την αλλαγή.
Δεν υπάρχει η πρώτη ύλη σ' αυτόν εδώ το τόπο, τα γεγονότα είναι μια συνεχής επανάληψη και οι πρωταγωνιστές προϊόντα μιας χρήσεως, παρά ταύτα ξαναχρησιμοποιούνται.Πόσο πια να φύγεις, για να αντέξεις. Τόσο, μέχρι εκείνη τη λεπτή γραμμή, που αν την περάσεις αρνείσαι πλέον να γυρίσεις.