Η απουσία; Μια παρουσία

Γύρισα με τρεις δρασκελιές, πατώντας πάνω από το γκρεμισμένο μικρόκοσμο, που με ταλαιπωρούσε. Μια στιγμή φτάνει, για να σ' απαλλάξει απ' τα σκουπίδια που μαζεύεις τόσα χρόνια εν αγνοία σου. Μια στιγμή φτάνει, για να σου γκρεμίσει τα παλάτια, και να σου αποδείξει, ότι ήταν λάθος να πιστεύεις ότι δεν τα είχες κτίσει στην άμμο. Είναι η στιγμή που ο γρανίτης, άμμος γίνεται. Τότε ο χρόνος αποκτάει την ορθή του διάσταση. Ο «ορθός χρόνος», όπως επισημαίνουν και οι σοφοί, αλλά εμείς μες στην πολλή σκοτούρα και τη θολούρα, που να το καταλάβουμε. Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε το χαμένο χρόνο. Και την αγάπη. Εκ των υστέρων αποσαφηνίζουμε προθέσεις και συναισθήματα. Όσο για το φινάλε, μόνο στη φαντασία μας αποκτάει πραγματική διάσταση, άλλωστε κανείς δεν μας έδειξε την επομένη μέρα.

 

Δεν είχα πάει κάπου. Κάπου χαμένος στο χρόνο γύριζα. Εκεί στο Άλφα, που σβήνει όλα τα βήματα, που προηγήθηκαν. Σε χρόνο μηδέν, που σε απελευθερώνει από τα περιττά, που σε ελαφρώνει από τα βάρη, που με επιμέλεια απέκτησες. Στην κοιλιά της μάνας μου πήγα, για να μάθω να περπατάω απ’ την αρχή. Όχι να θυμηθώ τα πρώτα βήματα, να γνωρίσω τα καινούργια.
Η καθημερινότητα ωχριά μπροστά στη μεγάλη στιγμή. Η πραγματικότητα, χάνεται κάτω από τα πόδια μας, που δεν πατάνε, δεν περπατάνε… κλωτσάνε. Και αυτό που συμβαίνει, είναι αυτό που λίγο - πολύ συμβαίνει με τα βουρκωμένα μάτια: «η εικόνα του κόσμου εξανθρωπιζόταν μέσα από το σπασμένο τζάμι των δακρύων».
Μπροστά σ’ αυτόν το μικρό απολογισμό μιας στιγμής, που κράτησε μια ζωή, μόνο αισθήματα μπορώ να εκθέσω.
Μπροστά στην έφοδο της πιο μικρής συγκίνησης, όλα τ’ άλλα μοιάζουν χάρτινες αρματωσιές.
Η απουσία; Μια παρουσία, σε μια στιγμή, που ανακαλύπτεις, την ανεκτίμητη αξία της ζωής. Σε ένα κόσμο που βασιλεύουν τα πιο βαθιά συναισθήματα. Εκεί που ο γρανίτης άμμος γίνεται …

Το επαναφέρω κάθε που φεύγει κάποιος αγαπημένος και τον φετινό Αύγουστο είχαμε πολλές αναχωρήσεις...