Έκοψα το σκοινί τη στιγμή της πιο γλυκιάς εξάρτησης

Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές είδα το πρόσωπο του πρωθυπουργού σήμερα. Είναι αδύνατον να περάσει μια μέρα και να μην σκάσει μύτη από κάποιο μέσο ενημέρωσης ή κάποιο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης. Αποτελεί άθλο για το κάποιο πολίτη που θα καταφέρει να μην έρθει σε επαφή έστω και για μια μέρα με την εξουσία. Το ιδεώδες θα ήταν να ζει κανείς σε ένα τόπο, που η εξουσία, τοπική και κεντρική να ήταν τόσο συνεπής, ώστε να μην αντιλαμβάνεται την παρουσία της.

Κανείς δεν πιστεύει πια ότι οι πολιτικοί του τόπου μας, είναι ικανοί να επωμιστούν τα προβλήματα της κοινωνίας, ότι τα κόμματα ενδιαφέρονται πραγματικά να δώσουν λύσεις, ότι τέλος πάντων λειτουργεί στοιχειωδώς ο πολιτικός παρεμβατισμός.
Θαρρείς ότι όλα κινούνται για να υπηρετήσουν με συνέπεια την επικοινωνία.
Έβαλα τελεία με το μαύρο και συνεχίζω με κόκκινο στυλό.
«Αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν σκότωσαν την Ελλάδα δύο φορές. Την πρώτη με την ψευδή ευμάρεια και τη δεύτερη με την πραγματική φτώχεια» έγραφε ο Στάθης. Κι ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που ο λαός αδρανεί ή στέκει αμήχανος σαν να ’χει «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης...
Πριν πολλά χρόνια είχα γράψει, για την «πανικόβλητη, ηρεμία του σχοινοβάτη». Σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες έχει αξία να το επαναφέρουμε… γιατί αν δεν κόψεις, το σπάγκο…, δεν γλυτώνεις τελικά απ’ όλα αυτά που σε βασανίζουν.
Εκείνη την ελευθερία που αναζητούσα, ακόμα, δεν κατάφερα να τη συναντήσω. Κάνω βουτιά στα μαρξιστικά μου ιδεώδη, μήπως και βρω μια εξήγηση. Οι πράξεις των πρώην συντρόφων μου, με απογοήτευσαν. Επιμένω στη θεωρία, ας είναι μακριά από την πράξη, ίσως μου δώσει μια εξήγηση μια αμυδρά ελπίδα ότι μπορεί με άλλες εφαρμογές κάτι να γίνει. Είχα αρχίσει να βρίσκω επιχειρήματα (επιχειρήματα, ο λόγος το λέει), κάποιες δικαιολογίες , που θα έφερναν προσωρινή ανακωχή στην μάχη με τον εαυτό μου. Τότε επενέβη, ο «Ζορμπάς» και με τραχιά φωνή με επανάφερε στη τάξη.. «Όχι δεν είσαι λεύθερος. Το σκοινί , που είσαι δεμένος είναι πιο μακρύ από τους άλλους ανθρώπους, αυτό είναι όλο. Του λόγου σου αφεντικό έχεις μακρύ σπάγκο , πας κι έρχεσαι, θαρρείς πως είσαι λεύθερος, μα το σπάγκο δεν τον κόβεις . Κι άμα δεν κόψεις τον σπάγκο…»
Στο όνομα του παρόντος όλα σβήνονται και στο όνομα του μέλλοντος θ’ αλλάξουν όλα. Εγώ όμως εκεί δεμένος, άμα δεν κόψεις τον σπάγκο… έντρομος κοίταξα πίσω, για να δω την άκρη του σχοινιού, μονάχα αγώνες και αγωνίες αντάμωσα: μοναξιά, φόβους και πανικό. Ορκιζόμουν στην ηρεμία μου και σε εκείνη την τρελή παράλογη γαλήνη, που με αντάμωνε στην ώρα του πιο τρελού πανικού, ότι είχα νικήσει. Νόμιζα, χωρίς καθόλου να υποπτεύομαι πως ίσως και να μην είναι η γαλήνη του πραγματικά ελεύθερου, αλλά η αυτοσυγκεντρωμένη πανικόβλητη ηρεμία του σχοινοβάτη. Σε τεντωμένο σχοινί διαρκώς.
Υπάρχει τελικά άνθρωπος ελεύθερος; Ο «Ζορμπάς», μου έδειξε το δρόμο, « άρχισα να αλαφρώνω αφεντικό, γίνομαι άνθρωπος, γλύτωσα από την πατρίδα, γλύτωσα από τους παπάδες, γλύτωσα από τα λεφτά…»
Υπάρχουν κάποιες απλές αλήθειες, που μπορεί να σου κόψουν το σχοινί χωρίς να χρειαστεί να βουτήξεις μέσα σε ιδεολογικά πονήματα κρατώντας σημειώσεις.
Έκοψα το σκοινί τη στιγμή της πιο γλυκιάς εξάρτησης