Πάλι εδώ, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη. Με τα άκρως απαραίτητα. Απαλλαγμένοι από όλα εκείνα τα περιττά μιας χρήσης και εφοδιασμένοι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με όλα εκείνα τα χρήσιμα, για μια ζωή.
Σ’ αυτά θα στηριχτούμε, που μας δίνουν, ταυτότητα και στυλ. Σε αυτά που δεν τ’ ακούμε στις ειδήσεις. Σ’ αυτά που έρχεται μια σιωπή και μας τα ψιθυρίζει, όταν ο θόρυβος της τρέχουσας επικαιρότητας, μας καλεί να ακολουθήσουμε το συρμό.
Με αυτόν το βαρύ οπλισμό των συναισθημάτων μας πορευόμαστε, που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τον εαυτό μας, όχι μέσα στον καθρέπτη, αλλά στα μάτια των άλλων. Ας μην συνεχίσουμε να ξύνουμε πληγές. Διάλειμμα ανάσα, θα μας χρειαστεί.
Ας μαγειρέψουμε, όταν μαγειρεύω ξεκουράζομαι. Αυτοί που μαγειρεύουν γιατί γουστάρουν, δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Δεν μαγειρεύω για να φάω, αλλά για να φύγω. Μαγειρεύω κυρίως για τους άλλους, άλλα η γεύση πρέπει πρώτα εμένα να ενθουσιάζει. Κάποια υλικά που δεν μου αρέσουν, δεν τα χρησιμοποιώ ποτέ. Κάποιες φορές μαγειρεύω και για τραπέζια φανταστικά. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο σαν να είχαμε καθίσει όλοι μαζί στο τραπέζι.
Δεν θα παρασυρθώ με περιγραφές πιάτων, θα προτιμήσω την “ηδονή της αφής” του Μοντεμπέλι που ταιριάζει στην αισθητική μου και στην σχέση μου με την μαγειρική.
“ Άρχισα να την αγγίζω. . . Αυτό το σώμα το απαλλαγμένο από κάθε προσποίηση, αυτό το παρθένο, γεμάτο ζωντάνια σώμα, ήταν από μόνο του ένα συμπόσιο. Ακόμα και μπροστά στα πιο εκλεκτά φαγητά, δεν θα ένιωθες καμιά πείνα. Ήταν το σμάλτο του σταφυλιού, το βελούδο του δαμάσκηνου, το ζαχαρωτό του μελιού, η απαλότητα και το τραγανό της αμυγδαλόπαστας, η σφριγηλότητα της ελιάς και η σάρκα του ψωμιού της σίκαλης, ο χυμός των ψητών κρεάτων και η καρδιά των σύκων, το χρυσαφί της τούρτας και το κεχριμπαρένιο του παλιού κρασιού - ήταν το μάννα εξ ουρανού φερμένο απ' τον Ύψιστο στους ανθρώπους σαν ένα είδος πρόγευσης της Εδέμ”.
Παλιότερα το άρωμα του τυπογραφείου και του βιβλιοπωλείου μου ασκούσε τέτοια γοητεία που με οδήγησε στη δημοσιογραφία, σήμερα ξεφτιλίστηκε το επάγγελμα, όσο για το άρωμα το έκλεψε η άχρωμη και άοσμη τεχνολογία.
Εδώ πάνω από τις αχνιστές κατσαρόλες μου, νοιώθω την ασφάλεια του παντοτινού. Με συνταγές από τα βάθη του παρελθόντος, ανέπαφες από το χρόνο και με χίλια δύο αρώματα, όπλα που αντέχουν και θα αντέξουν στη μαζική επίθεση των ταχυφαγείων.
Η ηδονή μιας γεύσης συγκεντρώνεται στη γλώσσα και στον ουρανίσκο, αν και συχνά δεν αρχίζει από εκεί, αλλά από τις αναμνήσεις. Από τα χιλιάδες βιβλία μαγειρικής που κυκλοφορούν, πολύ λίγα ασχολούνται με την αίσθηση της γεύσης, γιατί είναι δύσκολο να καθορίσεις μια γεύση όσο και μια μυρωδιά. Και τα δύο είναι πνεύματα που έρχονται ακάλεστα για ν’ ανοίξουν ένα παράθυρο στη μνήμη και να μας οδηγήσουν σε ένα ξεχασμένο γεγονός. Πολλές φορές τα νοσταλγούμε αναζητώντας το ερωτικό αποτέλεσμα του παρελθόντος. Πάνε πενήντα χρόνια και ακόμα θυμάμαι τη γεύση από βερμούτ στο πρώτο μου φιλί.
Ας επανέλθουμε στο φαγητό. Στη σειρά των πιάτων πρέπει να λαβαίνουμε υπόψη τις διάφορες γεύσεις, για να αλληλοσυμπληρώνονται και να διαφέρουν μεταξύ τους, χωρίς να ανταγωνίζονται. Ένα καλά προετοιμασμένο δείπνο πρέπει να αρχίζει με την απαλή γεύση της σούπας, να περνάει από την λεπτή γεύση των ορεκτικών να κορυφώνεται με το κυρίως πιάτο και να καταλήγει στη γλύκα του επιδορπίου. Η διαδικασία μπορεί να συγκριθεί με την ερωτική πράξη αρχίζουμε με τα προκαταρκτικά ερωτικά παιγνίδια φτάνουμε στον οργασμό και τελικά πέφτουμε σε μια γλυκιά ξεκούραση. Και στα δύο δε χρειάζονται βιασύνες.
Η φωτογραφία είναι του Stephan Brauchli
Με αυτόν το βαρύ οπλισμό των συναισθημάτων μας πορευόμαστε, που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τον εαυτό μας, όχι μέσα στον καθρέπτη, αλλά στα μάτια των άλλων. Ας μην συνεχίσουμε να ξύνουμε πληγές. Διάλειμμα ανάσα, θα μας χρειαστεί.
Ας μαγειρέψουμε, όταν μαγειρεύω ξεκουράζομαι. Αυτοί που μαγειρεύουν γιατί γουστάρουν, δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Δεν μαγειρεύω για να φάω, αλλά για να φύγω. Μαγειρεύω κυρίως για τους άλλους, άλλα η γεύση πρέπει πρώτα εμένα να ενθουσιάζει. Κάποια υλικά που δεν μου αρέσουν, δεν τα χρησιμοποιώ ποτέ. Κάποιες φορές μαγειρεύω και για τραπέζια φανταστικά. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο σαν να είχαμε καθίσει όλοι μαζί στο τραπέζι.
Δεν θα παρασυρθώ με περιγραφές πιάτων, θα προτιμήσω την “ηδονή της αφής” του Μοντεμπέλι που ταιριάζει στην αισθητική μου και στην σχέση μου με την μαγειρική.
“ Άρχισα να την αγγίζω. . . Αυτό το σώμα το απαλλαγμένο από κάθε προσποίηση, αυτό το παρθένο, γεμάτο ζωντάνια σώμα, ήταν από μόνο του ένα συμπόσιο. Ακόμα και μπροστά στα πιο εκλεκτά φαγητά, δεν θα ένιωθες καμιά πείνα. Ήταν το σμάλτο του σταφυλιού, το βελούδο του δαμάσκηνου, το ζαχαρωτό του μελιού, η απαλότητα και το τραγανό της αμυγδαλόπαστας, η σφριγηλότητα της ελιάς και η σάρκα του ψωμιού της σίκαλης, ο χυμός των ψητών κρεάτων και η καρδιά των σύκων, το χρυσαφί της τούρτας και το κεχριμπαρένιο του παλιού κρασιού - ήταν το μάννα εξ ουρανού φερμένο απ' τον Ύψιστο στους ανθρώπους σαν ένα είδος πρόγευσης της Εδέμ”.
Παλιότερα το άρωμα του τυπογραφείου και του βιβλιοπωλείου μου ασκούσε τέτοια γοητεία που με οδήγησε στη δημοσιογραφία, σήμερα ξεφτιλίστηκε το επάγγελμα, όσο για το άρωμα το έκλεψε η άχρωμη και άοσμη τεχνολογία.
Εδώ πάνω από τις αχνιστές κατσαρόλες μου, νοιώθω την ασφάλεια του παντοτινού. Με συνταγές από τα βάθη του παρελθόντος, ανέπαφες από το χρόνο και με χίλια δύο αρώματα, όπλα που αντέχουν και θα αντέξουν στη μαζική επίθεση των ταχυφαγείων.
Η ηδονή μιας γεύσης συγκεντρώνεται στη γλώσσα και στον ουρανίσκο, αν και συχνά δεν αρχίζει από εκεί, αλλά από τις αναμνήσεις. Από τα χιλιάδες βιβλία μαγειρικής που κυκλοφορούν, πολύ λίγα ασχολούνται με την αίσθηση της γεύσης, γιατί είναι δύσκολο να καθορίσεις μια γεύση όσο και μια μυρωδιά. Και τα δύο είναι πνεύματα που έρχονται ακάλεστα για ν’ ανοίξουν ένα παράθυρο στη μνήμη και να μας οδηγήσουν σε ένα ξεχασμένο γεγονός. Πολλές φορές τα νοσταλγούμε αναζητώντας το ερωτικό αποτέλεσμα του παρελθόντος. Πάνε πενήντα χρόνια και ακόμα θυμάμαι τη γεύση από βερμούτ στο πρώτο μου φιλί.
Ας επανέλθουμε στο φαγητό. Στη σειρά των πιάτων πρέπει να λαβαίνουμε υπόψη τις διάφορες γεύσεις, για να αλληλοσυμπληρώνονται και να διαφέρουν μεταξύ τους, χωρίς να ανταγωνίζονται. Ένα καλά προετοιμασμένο δείπνο πρέπει να αρχίζει με την απαλή γεύση της σούπας, να περνάει από την λεπτή γεύση των ορεκτικών να κορυφώνεται με το κυρίως πιάτο και να καταλήγει στη γλύκα του επιδορπίου. Η διαδικασία μπορεί να συγκριθεί με την ερωτική πράξη αρχίζουμε με τα προκαταρκτικά ερωτικά παιγνίδια φτάνουμε στον οργασμό και τελικά πέφτουμε σε μια γλυκιά ξεκούραση. Και στα δύο δε χρειάζονται βιασύνες.
Η φωτογραφία είναι του Stephan Brauchli
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου