Τα ίδια προβλήματα

Είναι δράμα, μέσα από μια καθημερινή στήλη, σε μια επαρχιακή εφημερίδα, σε μια μικρή πόλη, να γράφεις και να ξαναγράφεις για προβλήματα που γνωρίζουν όλοι , που βιώνουν όλοι, που ταλαιπωρούν όλους.
«Για νέο μας το λες;» Είναι η λογική απάντηση των αναγνωστών. Όταν ο δημοσιογράφος δεν έχει νέα τι άλλο πρέπει να κάνει από το να καταθέσει τα όπλα του.
Έχω σκεφτεί ότι είναι προτιμότερο, να προσπαθήσω να κλείσω, εκείνο το λάκκο, που οδήγησε το αυτοκίνητο μου στο συνεργείο, παρά να κάθομαι να εξιστορώ την περιπέτεια μου. Φαντάζομαι ότι εκατοντάδες συμπολίτες μου θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε και σωματείο, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, και με ότι μέσα διαθέτουμε να βάλουμε ένα χεράκι .
Δεν αστειεύομαι. Από το 1993 που γράφω καθημερινά, έχω πέσει σε χίλιους λάκκους. Έχω βρει απέναντι μου μπετόν αρμέ αδιαφορίας, για την υγεία, για την παιδεία, για την κοινωνία, που στριφογυρίζει στα ίδια προβλήματα. Και αυτό είναι το δράμα «τα ίδια προβλήματα», που καλείσαι να επαναλαμβάνεις σε τακτά χρονικά διαστήματα και όταν έρθει η ώρα του απολογισμού μαζεύεις τα στατιστικά στοιχεία της στήλης και ξαφνιάζεσαι από την επανάληψη. Εκατό φορές για το νέο νοσοκομείο, διακόσιες για το κυκλοφοριακό και για τους χώρους στάθμευσης διακόσιες πενήντα για την καθαριότητα, τριακόσιες για τους λάκκους, τις συγκοινωνίες την τουριστική κρίση και όλα τα γνωστά.
Βεβαίως θα που πείτε, ότι τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ, όχι όμως τα ίδια. Ολόκληρες πόλεις που ισοπεδώνονται από πολεμικές καταστροφές ξανακτίζονται σε λιγότερο χρόνο από ότι χρειάζεται να κτισθεί ένα Νοσοκομείο, η ένα Δικαστικό μέγαρο. Ήμουν νεαρός δημοσιογράφος όταν εγκαινιάστηκε η ανέγερση του νέου Νοσοκομείου και ετοιμάζομαι να συνταξιοδοτηθώ. Πάει πολύ.
Γι’ αυτό σας λέω είναι προτιμότερο να βάλουμε όλοι ένα χεράκι. Και για να μην ξεχάσω την αφορμή που γράφτηκαν τα παραπάνω, κάνω έκκληση στην δραστήρια «Λέσχη Μοτοσικλέτας» να αναλάβει πρωτοβουλία εκστρατείας κλείσιμο των λάκκων, πριν θρηνήσουμε θύματα...