Σαν να ήτανε πρεμιέρα…

Ψάξε, ψάξε στα γραπτά ανά τους αιώνες, είναι βέβαιο, ότι θα συναντήσεις εκείνο που σκέφτεσαι να πεις, αλλά οι λέξεις ποτέ δεν σου κάνουν το χατίρι να μπουν σε μια τάξη.
Τα ταξίδια μου δημιουργούν την αίσθηση της απώλειας. Ο πρώτος ενθουσιασμός πνίγεται, στο ξεπούλημα του χρόνου, σε μια προσπάθεια μάταιη. Όσο και να ταξιδεύσω ο βιολογικός χρόνος δεν μου φτάνει για να γνωρίσω τον κόσμο.
«Πρέπει να διαλέξω τι απεχθάνομαι – το όνειρο, που η ευφυΐα μου μισεί, ή τη δράση, που η ευαισθησία μου αποστρέφεται. ΄Η τη δράση, για την οποία δεν γεννήθηκα, ή το όνειρο, για το οποίο κανείς δεν γεννήθηκε. Το αποτέλεσμα είναι ότι, επειδή απεχθάνομαι και τα δυο, δεν διαλέγω κανένα, αλλά επειδή πρέπει κάποια στιγμή ή να ονειρευτώ ή να δράσω, μπερδεύω το ένα με το άλλο». Διλήμματα από τον αταξίδευτο Πεσσόα, που δεν κουνήθηκε από τη Λισσαβόνα, που δεν σπατάλησε το χρόνο του, σε ταξίδια που σου παίρνουν τα μυαλά, που συγκεντρώθηκε σε μια συνήθεια, κάθισε πίσω από ένα ανοιχτό παράθυρο και ενεργοποίησε όλες τις αισθήσεις του και τον έζησε...
Τελικά ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι, να αισθάνεσαι τα πάντα με όλους τους τρόπους. Να αισθάνεσαι τα πάντα υπερβολικά, γιατί όλα τα πράγματα είναι, στ’ αλήθεια, υπερβολικά και όλη η πραγματικότητα είναι μια υπερβολή, μια βιαιότητα, μια ψευδαίσθηση εξαιρετικά διαυγής που τη ζούμε όλοι μαζί με τη μανία των ψυχών, το κέντρο προς το οποίο τείνουν οι παράξενες φυγόκεντρες δυνάμεις που είναι οι ανθρώπινες ψυχές στη συμφωνία των αισθήσεων τους.
Με αρέσουν τα αργόσυρτα καλοκαιρινά βράδια του Ιουνίου. Η ησυχία της πόλης και προπαντός η ησυχία που η αντίθεση κάνει ακόμα εντονότερη, στα μέρη εκείνα που την ημέρα σφύζουν από θόρυβο.
Μπορεί μια ζωή να με κυνηγάει το εφήμερο, ακόμα δεν έχω καταλήξει όπως αν το επιδιώκω. Τις γλυκές επαναλήψεις όμως τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήτανε πρεμιέρα…