Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία

«Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη έπνιγε κάθε προσδοκία», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μαύρη. Εικόνα από καμένο φιλμ. Η πόλη χορεύει στον ρυθμό μικροσυμφερόντων, που σε τελική ανάλυση είναι εις βάρος και των μικρών και των μεγάλων. Είναι εις βάρος, και αυτών ακόμα που επιδίωξαν το πρόσκαιρο όφελος. Πώς να εξηγήσει κανείς την είσοδο των τουριστικών λεωφορείων σε ώρες αιχμής μέσα στην καρδιά της πόλης με τελικό προορισμό την πλατεία, μπροστά από το μνημείο του παλαιού φρουρίου; Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω το αλαλούμ και όχι τώρα τον Αύγουστο, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Αν νομίζουν οι επαγγελματίες της πόλης ότι θα γλιτώσουν απ’ αυτή την κατευθυνόμενη κατάσταση, είναι γελασμένοι, μέρες μετρούν.
……………………………………………………………………………
Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…
……………………………………………………………………………
Η κατήφεια από την οικονομική κρίση είναι έκδηλη στην αγορά της πόλεως μας. Αυτή η λυπηρή εξέλιξη, δεν είναι αποτέλεσμα μιας συγκυρίας αλλά μιας στρυφνής μακρόχρονης, «αναπτυξιακής» πορείας. Κακό ξεκίνημα, χωρίς βάσεις και υποδομές, χωρίς μυαλό, χωρίς μέλλον. Την πατήσαμε σαν εκείνες τις όμορφες κοπέλες, που δεν αρκούσαν τα σωματικά προσόντα τους για να γίνουν σταρ, έτσι αφού χαράμισαν τα νιάτα τους κάνοντας τις γλάστρες, πέρασαν στα αζήτητα.
…………………………………………………………………………….
Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία
……………………………………………………………………………..
Ελπίζω για την νέα τουριστική περίοδο το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου κερκυραίων να διορθώσει το λάθος. Να κλείσει τ’ αυτιά στις φωνές όλων αυτών που αντιδρούν, κόντρα και στο δικό τους συμφέρον, σε όλους αυτούς που το πάθημα δεν τους έχει γίνει μάθημα και επιμένουν στην λογική της αρπαχτής.



Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία. Όπως γράφει και ο Γιώργος Σταματόπουλος. Θεά της νύχτας, σελήνη. Αναφορά των μύθων, της απορίας, της έκστασης, του ουρανού γλυκιά κόρη, ντροπαλή, πριγκίπισσα του εαυτής κίτρινου. Ολόσωμη κι απείθαρχη στα νοητικά φτερουγίσματα, υπάκουη κι ολόφωτη στα ψυχικά κελεύσματα, στην αγωνία της συνεύρεσης με ένα αόριστο, ηδύ συναίσθημα.
Των μωρών «παραμάνα», θωπεύουσα τα πρώτα τους σκιρτήματα, των μοναχικών οδοιπόρων οδηγός και σύντροφος.
Σελήνη της φρενίτιδας αλλά και της περισυλλογής, καθρέφτης της μικρότητάς μας και της άγνοιάς μας της Απειρικής.

Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης.