Δεν μπορώ να ζήσω με τους μασκαράδες

Φτερό στο άνεμο η στήλη, διχασμένη ανάμεσα στο χρόνο, στον τόπο, στο παρελθόν, στο σήμερα και στο μέλλον. Οι «Μασκαράδες» που ασχολήθηκαν με το μικρόκοσμο μας, έσπασαν τα μηχανάκια της AGB , δεν μπορώ όμως να ζήσω με τους μασκαράδες, «Είναι» όπως γράφει και ο Οδυσσέας Ιωάννου, σαν να μου ζητάς να ζήσω μόνο με εφημερίδες, χωρίς λογοτεχνία, μόνο με το δελτίο ειδήσεων του Mega, δίχως τις ταινίες του Χάνεκε. Ε, μετά πήγαινε με και μια βόλτα εκεί που στειρώνουν τα σκυλιά».
Σήμερα επισκέφτηκα τον Σπύρο Αλαμάνο, για να δω την τελευταία του δουλειά. Με ταξίδεψε στον κόσμο του το Μέγα…
«Όταν με γέννησε η μάννα μου», μου είπε, «οι μοίρες είχαν μεθύσει με αψέντι και με ρούμι. Τους ξέφυγα. Γι’ αυτό στη ζωή μου, τη μοίρα μου, την έφτιαξα εγώ, μέσα σε μια πόλη γεμάτη στενά καντούνια, που μου έλεγαν συνέχεια την ιστορία τους. Οι δρόμοι μου έλεγαν την ιστορία τους, τα τοπία αλλάζουν όψη όταν τα κοιτάζω. Οι κούκλες στις βιτρίνες των νεωτερισμών γίνονται αγίες. Στις λιτανείες αντί να κοιτάζω τους αγίους βλέπω τα μάτια των ανθρώπων. Πολλά βράδια κατεβαίνω στη κόλαση, εκεί κάνουμε τσιμπούσι με όλους τους καταραμένους αυτού του κόσμου. Στον ουρανό βλέπω παιδιά. Τη ζωή μου την πέρασα μέσα σε εργαστήρια πειραμάτων. Η πόλη μας ήταν γεμάτη εργαστήρια πειραμάτων. Μια μέρα ζωγράφισα πως θάθελα να φύγω για το ταξίδι της ζωής μου, χωρίς σώμα, το σώμα μου έγινε σταυρός. Πολλές φορές μπαίνω μέσα στα σπίτια από τις καμινάδες και παρακολουθώ τι γίνεται μέσα στα εργαστήρια της ζωής των ανθρώπων.
Πολλές φορές της ημέρας βλέπω παιδιά να πετάνε στον ουρανό και ακούω ψαλμωδίες αγγέλων. Τη ψυχή μου κάθε βράδυ την κλείνω μέσα σε ένα γυάλινο δοχείο φυσικών πειραμάτων. Κάθε πρωί ο ήλιος το ίδιο κορδόνι βγαίνει από τα απέναντι βουνά. Το καμπαναριό στη θέση του κι εγώ να βλέπω τους ανθρώπους να περνούν μπροστά από το καφενείο και να προσεύχομαι για τη ζωή τους. Αχ αυτοί οι άνθρωποι λουλούδια φωσφορούχα στους δρόμους, προέρχονται ποιος ξέρει από ποιες γενιές, ζουν όμως μέσα στην άγνοια της ανυπαρξίας τους. Ζουν σήμερα σαν να μην ξέρουν ότι το σπέρμα τους είναι γέννημα πολλών γενεών. Ζουν σαν να έχουν έλθει από το πουθενά, κι όμως αν σκεφτούν είμαστε αντίγραφα βελτιωμένα άλλων αντιγράφων, χιλιάδες χρόνια πριν. Αχ αυτοί οι άνθρωποι φωσφορούχα λουλούδια μου γεμίζουν θαλπωρή τα φύλλα της καρδιάς μου, η αγάπη γι’ αυτούς έχει βάθος, μήκος χρόνους και πλάτος. Αχ αυτοί οι άνθρωποι…»
Καθηλωμένος στο εργαστήριο του, μάζεψε όλο τον κόσμο γύρω του, τον κόσμο του. Έκτισε τη ζωή σε σύμπλεγμα αγαλμάτων και τη σκέπασε, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μάνας.
Για την τελευταία του δημιουργία θα γράψουμε σε άλλο κείμενο, σήμερα να τον ευχαριστήσουμε, που μας έδωσε την ευκαιρία να ξεφύγουμε από το μικρόκοσμο μας κάνοντας μια βόλτα στις αθώες διαδρομές της ψυχής του.
Ο Σπύρος Αλαμάνος, το έχω ξαναγράψει είναι άνθρωπος θάλασσα. Υπάρχουν άνθρωποι - δρόμοι και άνθρωποι - θάλασσες. Τους πρώτους τους περπατάς. Οι δεύτεροι είναι για να ξαναβαφτίζεσαι αθώος…