Ένα δίκαιο τσουνάμι θα μας σώσει

Ο καταστροφικός σεισμός στην Ιαπωνία, δεν σας κρύβω, με έβαλε σε μια διαδικασία να σκεφτώ ένα σχέδιο σωτήριας για την χώρα μας. Ένας σατανάς στο βάθος του μυαλού μου, γέννησε σκέψεις που δεν γράφονται. Όταν είδα τις εικόνες, με το φονικό κύμα να σαρώνει στο διάβα του, ότι έβρισκε μπροστά του, η καταστροφή σε μια άλλη παραλλαγή, μου φάνηκε σαν μια νέα αρχή, μια καινούργια αφετηρία. Μια νέα Ελλάδα. Η δύναμη της φύσης, μπροστά στα αδιέξοδα που βιώνει ετούτη η χώρα με γοήτευσε. Θα μπορούσε σκέφτηκα να στοχοποιήσει τα καρκινικά κύτταρα, που την έχουν καταδικάζει σε μια μακροχρόνια ασθένεια, αν μπορούσε να επιλέξει όλα τα σκάρτα, που θα ενταφιάσει κάτω από την τόνους λάσπη. Και έχει πολλά… Να καθαρίσουμε μια και καλή με τούτη την σαπίλα που μας περιβάλλει.
Σύμφωνα με το Βαρόμετρο της Public Issue η ανασφάλεια των Ελλήνων και η απαισιοδοξία τους για το μέλλον καταγράφονται σε ιστορικά υψηλά. Εννέα στους δέκα Έλληνες αισθάνονται ανασφαλείς, οκτώ στους δέκα πιστεύουν ότι βαδίζουμε σε λάθος κατεύθυνση, επτά στους δέκα είναι πεισμένοι ότι θα βρεθούν σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. Η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Βουλιάζει. Και η αδράνεια έχει καταλάβει τα πάντα, μουδιάζει τα μέλη, μουδιάζει τα μυαλά.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν τις τύχες της διαχειρίζεται ένα πολιτικό προσωπικό, όπως σοφά περιγράφει, ο Νίκος Ξυδάκης

«Το πολιτικό προσωπικό παραπαίει εν πανικώ διότι, συνηθισμένο χρόνια τώρα στην παρασιτική αυτοαναπαραγωγή του, δεν μπορεί να αντιδράσει, να επιχειρήσει τη φυγή προς τα εμπρός. Βλέπει μπροστά την καταστροφή του: στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα σαρωθεί. Και παρότι διαισθάνονται πια τον αφανισμό τους, ουδείς αποτολμά μια στοιχειώδη υπέρβαση. Γιατί; Διότι πρωτίστως δεν μπορούν, δεν γνωρίζουν το πώς. Και δεν έχουν την βούληση να ρισκάρουν το παραμικρό. Είναι τελειωμένοι. Είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο. Πώς είναι δυνατόν να τη σώσουν; Είναι οι άεργοι και ανεπάγγελτοι, οι πλουτίσαντες, οι νεποτιστές και διαπλεκόμενοι, μια αργόσχολη τάξη που επιβίωνε ανταλλάσσοντας εξαχρείωση με τους πολίτες-πελάτες. Πώς να αλλάξουν; Δεν αλλάζουν. Βρίσκονται ωστόσο στο τιμόνι του παραπαίοντος σκάφους, παγωμένοι και σταστισμένοι, και προσπαθούν ακόμη και τούτη την υστάτη ώρα, να το κυβερνήσουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και τις δικές τους χαμηλές δυνατότητες, εντελώς αυτονομημένοι από την κοινωνία, αποσπασμένοι από την πραγματικότητα. Δηλαδή, εκτός ιστορίας, άμοιροι της ιστορικής ευθύνης. Μοιραίοι".
Γι αυτό σκέφτηκα αυτή τη διαβολική λύση. Αυτούς είχα Στο μυαλό μου. Ένα τσουνάμι που να αποδώσει δικαιοσύνη…