Αυτοί δεν ξέρουν να πηδούν

Ούτε κλεφτές ματιές δεν ρίχνω αυτές τις μέρες, στην επικαιρότητα. Παρέα με τον Βενιζέλο δεν λέγονται διακοπές. Μπορεί ο Αριστοφάνης να έλεγε στο «συμπόσιο» του Πλάτωνα για τη δύναμη του έρωτα, που γιατρεύει την ανθρώπινη φύση, ο Φρόιντ όμως το πήγε παραπέρα «τα πάντα γίνονται κατ’ εντολή του απόλυτου γενετήσιου Ενστίκτου».
Τι πιο καταπραϋντικό, μέσα σε τούτη τη μαυρίλα, απ’ αυτήν τη διαβεβαίωση.
Ο μοναδικός απλός διακαής πόθος της ανθρωπότητας, η καημενούλα η συνουσία. Αυτή είναι η μόνη υπεύθυνη για τις πόλεις και τους πολιτισμούς, για τους πολέμους και την ειρήνη για την ποίηση και την λογοτεχνία. Για μένα που κάθομαι ντάλα μεσημέρι με τον υδράργυρο να κτυπάει κόκκινο να γράφω. Και ότι σας έχω πει κατά καιρούς προφάσεις εν αμαρτία. Αυτό το ένστικτο είναι υπεύθυνο. Ακόμα και γι’ αυτούς που δεν το ξέρουν. Η έλλειψη της μπορεί να φέρει δεινά, σαν αυτά που βιώνει σήμερα η χώρα. Πως τους κόβετε; Τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τη Μέρκελ, τους τροικανούς και εκείνον τον γερμανό Υπουργό οικονομικών, που ακόμα και καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι προσπαθεί να μας αλλάξει φύλλο.
Πως τους κόβετε; Πηδούν αρκετά; «Και σε ποιον δεν θα άρεσε να πει σε ένα τουρίστα από άλλον γαλαξία», γράφει ο Μπαρθ «στον πλανήτη μας κύριε, τα αρσενικά ζευγαρώνουν με τα θηλυκά. Επιπλέον απολαμβάνουν το ζευγάρωμα . Αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν μπορούν, να το κάνουν όποτε, όπου και με όποιον θέλουν. Εξού και όλο αυτό το τρεχαλητό που παρατηρείς. Εξού ο κόσμος». Πολύ θεραπευτική άποψη!
Και ο αγαπημένος μου Βασίλης Αλεξάκης, εκεί εστίασε το πρόβλημα. Τρεις μήνες έκανε να γράψει τον πρόλογο στο βιβλίο «τα κορίτσια του Σιτυ μπουμ μπουμ».
« Να σας πω το πρόβλημα μου; Δεν γαμάω αρκετά! Σχεδόν καθόλου! Ονειρεύομαι να κάνω έρωτα μ’ ένα σωρό γυναίκες: με τη γειτόνισσα του επάνω ορόφου και με τη φίλη της, που είναι και οι δύο παντρεμένες, με τη γυναίκα του αρχισυντάκτη μου, μια μελαχρινή με γαμψή μύτη (έχω την εντύπωση ότι αρέσω περισσότερο στις γυναίκες που έχουν γαμψή μύτη), με τη σερβιτόρα ενός μπαρ, που βρίσκεται κοντά σ’ έναν παλιό εκδοτικό οίκο, με την Βαρβάρα Πέτροβνα, με τη μνηστή του σούπερμαν, με τη μαρκησία των αγγέλων, με την Νίκη της Σαμοθράκης, με την εκφωνήτρια του αεροδρομίου του Ορλύ, με την θαμμένη ζωντανή, με την κυρία Ρενό, τη δεσποινίδα Χέννινγκερ, με τα κορίτσια του Σιτυ Μπουμ Μπουμ…»
Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί, που σήμερα μας εξουσιάζουν ντόπιοι και ξένοι, δεν ονειρεύονται δεν φτάνει το μυαλό τους μέχρι την εκφωνήτρια του αεροδρομίου του Ορλύ. Λειτουργώντας πεζά κατ’ εντολή του γενετήσιου Ενστίκτου, πηδούν ένα ολόκληρο λαό, όχι όμως με τα δικά τους «προσόντα» αλλά με τα απαραίτητα βοηθήματα…