Σπονδή στο Θεό των θεών

Θα συνεχίσουμε να κτίζουμε πόλεις, στηριζόμενοι πάντα στο βασικό ένστικτο. Στηριζόμενοι στη διαβεβαίωση που μας νανουρίζει. Στη διαβεβαίωση που μας διώχνει κάθε ενοχή, «όλα για τον έρωτα για τα βράδια τα αξημέρωτα»
Θα συνεχίσουμε τυλίγοντας σε μια κόλα χαρτί, όλα αυτά τα ασήμαντα που μας φοβίζουν. Αυτή η συναλλαγή δεν έχει το χρώμα του χρήματος. Δεν έχει κομμάτια από την καθημερινότητα που μας λερώνει. Έχει τις καλά φυλαγμένες λέξεις των υπογείων του μυαλού μας, που μπορούν να αποδώσουν το νόημα των αποθεμάτων της ψυχής. Η αριθμητική απαραίτητη για να καταδείξει το περίσσευμα σε όλο του το μεγαλείο. Της ψυχής!
«Σ’ έναν θεό θυσία έτσι, πρώτη φορά με προσφέρανε…
Έναν άγγελο του Έρωτα τα χέρια μου έτσι, πρώτη φορά κρατήσανε…»
Έτσι αποχαιρετά τον Ιούλιο του 2008 η Βασιλική. Σπονδή στο Θεό τον έρωτα. Στο Θεό, τον Τούρκο και τον Έλληνα, το μουσουλμάνο και το Χριστιανό. Στο Θεό των Θεών, που η φύση μας όρισε, να του είμαστε όλοι αφοσιωμένοι.
Ερεθισμένες απολήξεις νεύρων, που διακλαδώθηκαν στου έρωτα τους δρόμους, τα δάχτυλα μου. Αγγίζουν το ρεύμα του κορμιού σου και μυρίζουν την κάψα του, καθρεπτίζοντας επάνω τους το ανομολόγητο της ψυχής μου. Ολόκληρες στιγμές μας δίνονται χάρισμα, στιγμές που κρέμονται απ’ τα χείλια μιας ματιάς ηδονής. Μιας τρελής ματιάς πόθου.
Εκεί στο ανάμεσα τους είναι που με φιλάς κοιτώντας με και με λιώνεις. Με κάνεις να μην θέλω να ανασάνω, να μην βγάλω ούτε έναν μικρούλι ψίθυρο. Αδιαμαρτύρητα με γυρνάς μέσα στην αγκαλιά σου με αυτά τα χέρια κλειδιά. Που με ανοίγουν. Που με παραδίδουν σε ό,τι ανεπίτρεπτες σκέψεις μπορεί ένας έρωτας να γεννά. Που με βυθίζουν σε στρώματα σκληρά, στύσεις μιας ζωής που πάλλετε. Μιας φωνής που ακόμη τρεμοπαίζει σαν φλόγα μέσα στον λαιμό μου. Σταγόνα νερού στην ερημιά η γλώσσα σου, με ξεδιψά απ’ την προαιώνια δίψα των ανθρώπων για ολοκλήρωση. Οργασμός φωνών και λέξεων. Σαν κηλίδες που επιθυμούν να απλωθούνε. Να καταλάβουν ό,τι χώρο τους αφαιρούμε στην καθημερινότητα που διανύουμε σιωπηλοί. Μυρωδιές ανάκατες με το σκοτάδι, ένας συνδυασμός έκρηξης πάθους. Βρίσκεις το μονοπάτι της ηδονής μου απλά μυρίζοντας το. Σαν ιχνηλάτης ικανός να βρει την λεία που, ίσως κάποτε σε μια άλλη ζωή, του κλέψανε. Που δική του όμως υποσχέθηκε ότι θα ξανακάνει. Και την στιγμή που μέσα ο ένας στον άλλο βουτάμε, τιναζόμαστε ψηλά σαν θυσία στο θεό που τώρα προσκυνάμε. Το θεό του Έρωτα…