Όλα τα ακριβά, που μόνο η ψυχή πληρώνει

«Mας κλέβουν τ’ αύριο μας κλέβουν και το βλέμμα κι εσύ φρικάρεις που σου λέω σ' αγαπώ». Με αυτόν το στίχο, αναγνώστρια της στήλης εκφράζει την διαφωνία της στο χθεσινό κείμενο. «Οι νέοι δεν ερωτεύονται με δύναμη. Το αποφεύγουν. Φοβούνται. Ως νέα σας μιλάω». Κάποιοι κανόνες στερούνται εξαιρέσεων. Για τον έρωτα και σήμερα, που δεν δέχεται εκπτώσεις. Που ξεπερνάει τα όρια του χρόνου που είναι στιγμή και αιωνιότητα. Δεν υπάρχουν μέτρα να τον μετρήσουν. Δεν υπάρχουν καλούπια να τον κλείσουν. Δεν υπάρχουν ιδικοί να εκτιμήσουν την αξία του. Η τιμή του περιλαμβάνει πίκρες χαρές ανασφάλειες φόβους. Όλα τα ακριβά, που μόνο η ψυχή πληρώνει
Όλα έχουν τιμή, και ας υποστηρίζει το αντίθετο ο Ντίνος Θεοτόκης. Η φίλη μου που βγάζει στο σφυρί την αγάπη μεταξύ 12 και 1 στα ενδιάμεσα των τραγουδιών που μας διαλέγει κάτι ξέρει…
«Τι ποιος τηνε βγάζει στο σφυρί - την αγάπη; Εγώ τηνε βγάζω λοιπόν. Θα με συλλάβετε; Τι αφέλειες είναι αυτές; Τιμή δεν έχει η αγάπη, η τιμή, η ζωή. Όλα έχουν τιμή. Και η τιμή δεν σημαίνει πάντα χρήμα. Σημαίνει κάτι πολύ πιο ακριβότερο. Τι είναι ακριβότερο από το χρήμα; Καλή ερώτηση. Έχει κάποιος μιαν απάντηση; Είμαστε ακριβότεροι εμείς που υποθηκεύουμε χρόνια, συναισθήματα, φόβους ανασφάλειες για μια καλοψημένη μερίδα αγάπης που – όπως όλα πια – έχει ημερομηνία λήξεως; Γι’ αυτό, λέω: στο σφυρί! Όλα. Και η ζωή μας και το σώμα μας και η σκέψη μας και οι αναμνήσεις μας, και αυτή η κονιορτοποιημένη γραμμή του αίματος μας που τη σνιφάρουν τζάμπα όσοι από τον κόσμο διάλεξαν τον πέπλο της εξουσίας…»
Και επειδή η αναγνώστρια είναι συλλέκτης στιγμών. Ποια καλύτερη ευχή από το: « ζήσε τη στιγμή»

Μια παλαιότερη αναφορά μου σε μια ανεκπλήρωτη στιγμή για να ενθαρρύνω την προσπάθεια της αναγνώστριας, να συνεχίσει να συλλέγει στιγμές.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με κείνα τα νιάτα.
Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια, ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν, δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια. Είναι ο χρόνος τελικά… είναι η στιγμή και όποιος τη χάσει…