Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Ποτέ δεν ήμουνα καλός στις αναλύσεις. Και σήμερα δεν σας κρύβω δυσκολεύομαι να καταθέσω τις σκέψεις μου. Έχω την αίσθηση, ότι αυτά που έγραψα σε χρόνο μέλλοντα, δεν μπορούν να επαναληφθούν αυτή την ώρα, που το τέλος του δικομματισμού και κατ’ επέκταση της μεταπολιτευτικής περιόδου, αποτυπώνεται πλέον και σε αριθμούς. Μπορεί οι εκλογές να διεξήχθησαν, σε φόντο οικονομικής καταστροφής, δεν ήταν όμως αυτό, που καθόρισε την αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη. Το τέλος του γερασμένου και διεφθαρμένου συστήματος, που οικοδομήθηκε από τα κόμματα που κυβέρνησαν την πατρίδα μας, για 38 συναπτά έτη, είχε αρχίσει να διαφαίνεται, πολύ πριν την οικονομική κρίση.
Οι παροχές, τα ρουσφέτια, οι διορισμοί, οι εκβιασμοί, τα διλήμματα, η κινδυνολογία, όπλα που για χρόνια το δικομματικό σύστημα, χρησιμοποίησε για να εναλλάσσεται στην εξουσία, εξαντλήθηκαν, γεράσανε και αυτά μαζί με τα κόμματα, που τα εξέθρεψαν.

Η αριστερά, με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικεί πλέον θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή, μπήκε ανάμεσα, από τα πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα, βάζοντας τέλος και σχηματικά στο δίπολο, και σε μια κυριαρχία που χρειάστηκε τέσσερις σχεδόν δεκαετίες για να καταρρεύσει. Το μεσοδιάστημα που σας έγραφα προεκλογικά, ξεκίνησε να μετρά από την 7η Μαΐου. Οι μετεκλογικές διεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης, είτε ευοδωθούν, είτε όχι, που είναι και το πιο πιθανόν και οδηγηθούμε σύντομα σε νέες εκλογές, αποτελούν μέρος αυτού του αναγκαίου χρόνου για το πέρασμα στην νέα εποχή. Η λαϊκή εντολή για ανατροπή του συστήματος δεν γυρίζει πίσω.
«Η εκλογική αποτύπωση της 6ης Μαΐου» γράφει στον επίλογο του άρθρου ο Νίκος Ξυδάκης «αποτελεί το πρελούδιο ενός μείζονος κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού, στην Ελλάδα οπωσδήποτε, αλλά και στην Ευρώπη, που παρακολουθεί με προσοχή τα συμβαίνοντα στο μελλοντολογικό εργαστήριο του Νότου. Η Ελλάδα προβάρει την Ιστορία του 21ου αιώνα».