Δεν πρόκειται να νοιώσουμε χειρότερα

 Ουφ… επιτέλους έκλεισε το πακέτο των μέτρων.   Επιτέλους θα σταματήσουν αυτά τα Καραγκιοζιλίκια  της δήθεν διαπραγμάτευσης.  Η τρικομματική Κυβέρνηση, ολοκλήρωσε το ξεπούλημα, της χώρας.

 Ο χρόνος πριν το μεγάλο μπουμ που ζούμε τώρα, με πρωτόγνωρα φαινόμενα, που δεν επιδέχονται ερμηνεία, με το παλιό οπλοστάσιο των επιχειρημάτων μας, δυσκολεύει και όλους εμάς, που προσπαθούμε να περιγράψουμε την κατάσταση και να δώσουμε απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα της κοινωνίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κόσμο, στην Ευρώπη και το βιώνει η Ελλάδα από τη χειρότερη θέση, μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από την φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί.
Ό,τι λέγαμε και ό,τι γράφαμε, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μια χοντρή κόκκινη γραμμή κλείνει την προηγούμενη περίοδο του υπαρκτού καπιταλισμού και μας μεταφέρει στο μεσοδιάστημα του κανιβαλισμού, από καπιταλιστές τέρατα με πολλά κεφάλια, και μια κοινωνία σαστισμένη, πολυκερματισμένη, αδύνατη, ασύντακτη, που μόλις ξύπνησε και κοιτάζει πως θα αντιδράσει. Θα αντιδράσει;

Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Φερόμαστε λες και στη θέση μας θα χάσει άλλος. Συνηθίσαμε τα μέτρα, συνηθίσαμε την καθημερινή υποβάθμιση της ζωής μας. Συνηθίσαμε τη φτώχια, όπως το αίμα στον πόλεμο. Παιχνίδια με αριθμούς, ερήμην των ανθρώπων, ερήμην της ζωής. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ήττα. Ηττηθήκαμε κατά κράτος. Ούτε «αέρα» δεν ψελλίσαμε. Ούτε μια τουφεκιά στον αέρα, για την τιμή των όπλων. Όμως, «και των ανθρώπων τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. ‘Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που έχει για στήριγμα του την ελπίδα. Δειλού ανθρώπου γνώρισμα είναι το ν’ απελπίζεται» (Ευριπίδου Ηρακλ, Μαινόμ.101)
Μια ζωή αυτός Λαός θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.
Δεν είναι η απαισιοδοξία, που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα. «Έχει  ο θεός», για το αύριο και κάπως έτσι περνάμε τις μέρες, τσιμπολογώντας.
Η ανακύκλωση των προβλημάτων, η μάχη της καθημερινότητας, οι προσωρινές λύσεις, μας έχουν καταδικάσει σε μια διαχείριση του σήμερα, χωρίς επιπλέον δυνάμεις και δυνατότητες.
Ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια, που να στηρίξει το μέλλον, πώς να σταθεί αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται.
Τα καταφέραμε και φέτος για του χρόνου « Έχει ο θεός».
Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο θα υπάρχουμε ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών... Εμείς που συνηθίσαμε να ξεκουραζόμαστε στην σκιά ενός ονείρου, θα συνεχίσουμε. Και αλήθεια σας λέω δεν πρόκειται να νοιώσουμε χειρότερα…
Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα.