Είναι δικά μας τα τραγούδια

Το παράτησα χθες το θέμα με το τραγούδι,  γιατί  πρέπει να γίνει βιβλίο, τι λέω, βιβλία και ο χώρος και ο χρόνος, που είχα στην διάθεση μου, ούτε ένα ποτήρι με νερό δεν μπορούσαν να γεμίσουν.

Όταν ξεκίνησα αντίκρισα ένα ποταμό.  Σ’ αυτόν  τον τόπο, μπορεί να έλειψε το ψωμί και η ελευθέρια, το τραγούδι όμως πάντα μας ζέσταινε. Μας μεγάλωσαν τα τραγούδια,  κάποια απ’ αυτά μας σημάδεψαν, γιατί δεν ήταν μόνα τους, ήταν κομμάτι της ζωής μας. Έντυσαν γεγονότα, έβαλαν ήχο στις σιωπές, έγιναν ύμνοι προσωπικοί με αξία εθνική για τον καθένα.  Τα τραγούδια,  μας ψυχανάλυσαν, σκάλισαν μέσα μας  κάτι αδιευκρίνιστο  και χάραξαν καινούργιους δρόμους για τη ζωή.

Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη,  κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος  έγινε φιλί, έγινε  βλέμμα, έγινε συνάντηση  και χωρισμός,  έγινε πόνος και χαρά. Έγινε κομμάτι ζωής ξεχωριστό για τον  καθένα.  Έγινε επιτυχία.

Είναι δικά μας τα τραγούδια όταν φύγουν από τα χέρια των δημιουργών,  γίνονται τραγούδια της παρέας, της μοναξιά μας, της θλίψης μας. Το ίδιο τραγούδι αποκτά ξεχωριστή σχέση με το καθένα μας,  γίνεται σημάδι στο χωροχρόνο μας.  Γινόμαστε ήρωες της μουσικής και των στίχων. Είμαι εγώ ο "αλήτης" της Μοσχολιού και ο «ξενύχτης» του Μητροπάνου.  Και αυτός «αλήτης» δεν έχει καμία σχέση με τον «αλήτη» του δημιουργού.  Ο κάθε «αλήτης», ο κάθε «ξενύχτης» και όλοι μαζί που ταυτίζονται, κάνουν τελικά το τραγούδι επιτυχία.

Και είναι  μαγικό  να μπορείς  να γλεντάς τη μελαγχολία των θλιμμένων τραγουδιών. Να χορεύεις ζεϊμπέκικο  με τον «επιτάφιο» του Ρίτσου και του Θεοδωράκη.   

Είναι δικά μας τα τραγούδια, που τραγουδάμε και χορεύουμε

Και πάλι  το αφήνω ημιτελές, αλλά με αναμονές για τη συνέχεια,  όταν ο χρόνος  θα το επιτρέψει. Το δημοσιεύω για να περιμένει  και να μην ξεχάσω να  πάω από εκεί που έμεινα…