Και όλα μπροστά θα πάνε

Δεν έχω το μυαλό να μπω στο  μυαλό τους. Ό,τι προηγήθηκε μου βάζει  φραγμούς,  μου θολώνει τη σκέψη. Μπορεί να διαφωνώ για τον τρόπο, να μην μπορώ να ακολουθήσω, τα βήματα τους,  κάπου όμως βαθιά μέσα μου, ξυπνάει ένα παιδί, που  μου διώχνει κάθε αμφιβολία. «Το δίκιο είναι με το μέρος τους».  Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η συγκλονιστική υπόθεση του Νίκου Ρωμανού, ξυπνάει τη μνήμη και κάνει εκείνον το Δεκέμβρη… τώρα.   

Έξι  χρόνια πέρασαν από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τη μεγαλειώδη εξέγερση των νέων. Ο Δεκέμβρης 2008 ήταν μια συλλογική κατάθεση ονείρων και ιδανικών, μιας ολόκληρης γενιάς. Μπορεί να μην έδωσε απαντήσεις, έδειξε όμως το δρόμο. Τα πράγματα στη χώρα χειροτέρεψαν, οι αιτίες που προκάλεσαν το ξεσηκωμό, γιγαντώνονται. Ο Αλέξανδρος σηματοδότησε το υποσχόμενο Νέο, που δολοφονείται από τη διαφθορά και τον κυνισμό του Παλαιού. «Εκεί ακριβώς, στο οδυνηρό μεταίχμιο, στεκόμαστε τώρα». Έγραφε ο Νίκος Ξυδάκης «Πίσω μας σωρεύονται ερείπια και σκάνδαλα, αποκαϊδια παρακμής. Μπροστά μας ανοίγεται η έρημος του πραγματικού, στρωμένη με φτώχεια και δυσχέρεια. Κι εμείς, στο χείλος, στο δυσοίωνο πέρασμα, σαστισμένοι και απαράσκευοι…» Η εξέγερση του 2008 αφύπνισε χιλιάδες συνειδήσεις. Εκείνα τα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες. Δημιούργησαν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλέξανδρος έγινε σύμβολο της Νεολαίας. «Όλα μπροστά θα πάνε» έγραφα εκείνες τις μέρες «Θα ξεκουτιάνουμε. Θα καθαρίσει το μυαλό μας. Σ’ αυτά τα παιδιά το χρωστάμε που εδώ και πολλές ημέρες είναι όλα εκεί, στις συγκεντρώσεις, ενωμένα μια γροθιά, αντιμετωπίζοντας το φόβο του αύριο.

Τα βλέπω να γελούν με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων που, πέρασαν πίσω από τις υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψει και η μετάνοια μας συγχρόνως. Ποτέ ψέματα… Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, όσο και να προσπαθούν, όλοι μαζί να μας πείσουν πως σύντομα όλα θα είναι όπως πριν… Αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρει η τηλεόραση να ακυρώσει την εξέγερση των εφήβων προτάσσοντας δραματοποιημένες εικόνες με κατεστραμμένες βιτρίνες. Αυτό το γεγονός περίμενε τριανταπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πως είναι δυνατόν να μπει σε δεύτερο πλάνο;
Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Ο Δεκέμβρης του 2008, βάζει τέλος στους ψιθύρους της παρατεταμένης απάθειας και γυρίζει σελίδα».
Όσα ζήσαμε εκείνες τις μέρες μετά την δολοφονία του μαθητή, ήταν αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κρίσης που ξεχείλισε. Μιας κρίσης, που αποκαλύφθηκε τα επόμενα χρόνια και έδωσε τέλος στις ψευδαισθήσεις, που καλλιέργησε το σύστημα της μεταπολίτευσης. Την εξέγερση των νέων το Δεκέμβρη του 2008, είναι βέβαιο πως σύντομα θα την θυμηθούμε απ’ αυτές που θα ακολουθήσουν…