Τι καλύτερο από μια σιωπή μπορεί να συνοδεύσει ένα αντίο; Και είναι μέρες, που με ακολουθεί. Ίσως να θέλει να με προστατεύσει. Ίσως και να μην έχουν μπει στη σειρά, οι λέξεις που θα ήθελα. Μπορεί να υπολογίστηκαν στο «Πριν», στο «Μετά» όμως στριμώχνονται βιαστικές σε ένα στόμα και αν τις αφήσεις, μπορεί να βγάλουνε κραυγές.
Και
όμως ο επίλογος γράφτηκε μαζί με τον
πρόλογο. Όμως και πάλι πλήγωσε. Αυτά τα «Πριν» και τα «Μετά» κείμενα, με
αφορμή το χρόνο, ζέσταμα είναι για να μη πιάσει κράμπα τη ψυχή και τα φτύσει
στο πρώτο κατοστάρι. Είναι μεγάλη η
απόσταση βλέπεις…
Σε αυτό το
διάστημα της προθέρμανσης λοιπόν, λίγο πριν δοθεί το σήμα του αφέτη, βυθίζομαι
σε μια επιλεγμένη σιωπή. Παλεύω με τις
λέξεις, με τις φωνές τους, με την εφηβεία τους, που βιάζεται να αποδώσει
δικαιοσύνη. Διαδικασία επώδυνη.
«Αντίο
λοιπόν και τι να πούμε». Οι λέξεις
χρειάζονται το χρόνο τους και πάντως έπονται μετά τη σιωπή. Θα σου γράψω... Που πάει κανείς όταν φεύγει;
«…φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι δίχως εσένα είναι αδύνατον να ζήσει ένας πολιτισμένος άνθρωπος, εάν όμως αυτός ο
άνθρωπος έχει μια μικρή ελπίδα να σε δει, τότε, θα είναι πολύ χαρούμενος. Θα είμαι πολύ
χαρούμενος επίσης αν σου χάριζα δέκα μεγάλες κούκλες αρκεί να χαμογελούσες…
ελπίζω ότι δεν θα θυμώσεις με τα ανόητα μου γράμματα. Μη θυμώνεις, σε
παρακαλώ - αυτά τα γράμματα είναι οι μόνες γιορτές πού έχω..»
Απόσπασμα
επιστολής του Β. Μαγιακόφσι στη Λίλι Μπρικ.
Και ύστερα
έγινε «σύννεφο με παντελόνια»
Αλλά όπως
λένε «το επεισόδιο επερατώθη. Ποιος ο λόγος να απαριθμούμε αμοιβαίες πίκρες, πόνους και προσβολές;»
Έγραψε και έφυγε, όπως πάντα τεράστιος και πανταχού παρών. Αγαπημένος και
αλησμόνητος. Για τούτο ακριβώς κι
ανίκητος. αλώβητος και αθάνατος.
Τι καλύτερο
από μια σιωπή, μπορεί να συνοδεύσει ένα αντίο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου