Αποτυχία!

Τίποτα σημαντικό καθ’ όλη τη διάρκεια της απουσίας μου. Τίποτα που να ξεφεύγει από την πεπατημένη. Αυτή είναι η τραγωδία της «πρώτης φοράς» αριστερά. Μπήκε στη θέση του οδηγού για ν' αλλάξει την πορεία του τόπου και μέχρι σήμερα, κινδυνεύει να αποκοιμηθεί στο τιμόνι. Η απογοήτευση για την τραγικές μέρες  που βιώνει η χώρα, υπολείπεται  της θλίψης για την στάση μιας αριστερής κυβέρνησης, που έστω και σε επίπεδο συμβολισμών, δεν έχει να επιδείξει τίποτα που να δικαιολογεί το όνομα της. Είναι περιττό να αποτυπώσουμε με λέξεις αυτά που ζούμε.

Αποτυχία! Αναλαμβάνω μέρος της ευθύνης. Τι να γραφτεί παρακάτω; Αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Αυτά που δεν χωράνε στην πραγματικότητα.  Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε  την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε  για λίγο χρήσιμοι.  

Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία  κάνει ησυχία, η αποτυχία  δεν έχει άλλο δρόμο, από τo να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί,  συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.

Γύρισα χρόνια πίσω τότε που εναλλάξ  γράφαμε με την Ελένη  στη εφημερίδα «γνώμη»  τη στήλη « Ιδεολογικά Ύποπτοι», μπορεί και να μην το πιστεύαμε τότε. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να σιγουρευτώ. Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει. Γι αυτό και εγώ που σας γράφω κάθε μέρα, από την αποτυχία μου σας γράφω.  Προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω,  περιπλέκοντας τα σαφή που έχει δώσει η  ζωή από χέρι.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ανήκω σε μια γενιά που απέτυχε  ακριβώς επειδή προσπάθησε να επιτύχει. Να αλλάξει το κόσμο, να κάνει επανάσταση, και ύστερα να εξασφαλίσει ο, τι υλικό προς τον ζην  για να μη συμβιβαστεί. «Για να κάνει την τραγική τελική διαπίστωση πως ξεπουλήθηκε αρνούμενη,  πως αυτό - εξαπατήθηκε παίζοντας σε θέατρο παντομίμας τον αθώο.»

Απολύτως απόντες, μονίμως ιδεολογικά ύποπτοι, ακόμα και όταν κραυγάζαμε  «ψωμί παιδεία ελευθερία». Τελικά η μοναξιά παράγει περίεργα πράγματα, που δυστυχώς είναι αληθινά.