Αυτή δεν είναι αριστερά

Η “αποτυχία ” που έγραφα στο χθεσινό κείμενο, δεν έχει να κάνει με τις λύσεις, που δεν μπόρεσε να δώσει μέχρι σήμερα  η   κυβέρνηση,  στα σοβαρά προβλήματα που δημιούργησε η οικονομική κρίση  στο Λαό μας.

Η αποτυχία για όσους μπορούν να διαβάσουν τις λέξεις κάτω από το δέρμα,  έχει  να κάνει με την εικόνα μας.
Θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα τα πράγματα, με την ελπίδα όμως παρούσα. Η σημερινή εικόνα  ψαλίδισε την ελπίδα, δεν δίνει κανένα περιθώριο.

Η σημερινή εικόνα δεν είναι αριστερά. Η αριστερά διαπνέεται από ηθική,  το λένε και οι εχθροί μας. Η αριστερά δεν μπορεί να λέει ψέματα. Δεν επινοεί καινούργιους όρους, για να πράττει αυτά που πολεμούσε. Δεν ανακαλύπτει  λέξεις, για να  τις βάζει  στη θέση  εκείνων που μίσησε ο Λαός και τελικά να κάνει τα ίδια.  Οι αναφορές σε αυτά που υποσχέθηκε και έκανε ακριβώς τα αντίθετα  δεν εξυπηρετούν, άλλωστε είναι τόσο νωπές, που ακόμα ηχούν στα αυτιά μας. «Εμείς θα πρωτοτυπήσουμε» έλεγε, όχι πριν, αλλά μετά τις εκλογές του Ιαννουαρίου, ο σημερινός Πρωθυπουργός, «θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας».   Στη θέση του προγράμματος απλώς μπήκε ένα τρίτο μνημόνιο, λεπτομέρειες θα μου πείτε…  Και είναι λεπτομέρειες μπροστά στο κίνδυνο να μην ξανασηκώσει κεφάλι η αριστερά. Και είναι λεπτομέρειες μπροστά στην αποδυνάμωση του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η πατρίδα μας, από τους ισχυρούς της Ευρώπης.

«Μια επανεκκίνηση της κοινωνίας  που θα τελεσθεί επί των ερειπίων του παλαιού» έγραφα παλαιοτέρα. Έγινε καμία επανεκκίνηση; Μέσα στα ερείπια βολοδέρνουμε διαχειριζόμενοι ένα σάπιο σύστημα, που είναι έτοιμο να μας καταπιεί.

Ζούμε σουρεαλιστικές καταστάσεις. Σήμερα καλούμαστε να συμμετάσχουμε στη γενική απεργία των εργαζομένων.  Ο ΣΥΡΙΖΑ μας κάλεσε. Παραδίδομαι!  Επιστρέφω κάτω από το δέρμα.

Όσο και αν προσπαθούμε να γράψουμε στο περιθώριο, μακριά από κραυγές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις, έρχονται στιγμές που καταθέτουμε τα όπλα. Προοίμιο χειμώνα με σκέψεις φθοράς. Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω.

«Χωρίς βουλή χωρίς Θεό» που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου του και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψεις, που ξεπερνούσαν το εφήμερο του παρόντος του.
Γράφω γιατί δεν έχω τι να πω, είναι και οι απέναντι τοίχοι, που όχι μόνο δεν ακούν αλλά είναι και ανίκανοι να προκαλέσουν αντίλαλο. Αυτές οι λέξεις όμως της αταξίας του μυαλού, φεύγουν σε άγνωστους προορισμούς δημιουργώντας προϋποθέσεις για κάποια συνάντηση.
Καμία λαμπρή ιδέα,  δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία  κατά την διάρκεια των γεγονότων.   Γράφω καθυστερώντας τις λέξεις… «Λάμπα σβησμένη που ο χρυσός της λάμπει στο σκοτάδι χάρη στη μνήμη του φωτός που χάθηκε… Λέξεις που αφέθηκαν, όχι στον άνεμο, αλλά στο έδαφος, από τα δάκτυλα που δεν τις έσφιγγαν, σαν φύλλα ξερά που είχαν πέσει σ’ αυτά από κάποιο δέντρο αόρατα ακαθόριστο…» 

Επιστρέψω στην αρχή. "Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν μιλάμε για φρούτα.   Κάποιες πληγές έχουν κακοφορμίσει τόσο, που  δεν υπάρχει ίαση".