Να ήταν όλα σινεμά, μωρό μου...

Τελευταίες λέξεις για το καλοκαίρι που  πέρασε τα πενήντα, για τα αλλά μη με ρωτάτε. Συνήθως όταν στρογγυλοποιείται το ποσό γίνεται δεσμίδα και τοποθετείται στο συρτάρι. Εν προκειμένω, τα καλοκαίρια το ένα πάνω στο άλλο, με σελιδοδείκτες στα καλύτερα, για να μεταγγίζουμε δυνάμεις για τη συνέχεια.

Για τα παιδικά δεν τίθεται ζήτημα, ακόμα και σε μέρες πολέμου να τα είχαμε ζήσει, πάντα θα είναι τα καλύτερα. Κάποια ενδιάμεσα έχουν σβηστεί και κάποια ξεπεράστηκαν πάνω από τα θαλασσινά τοπία που κλάψαμε.

Μου το ψιθύρισε μια κυρία από ερτζιανά, για να το θέσω υπ’ όψιν, του απολογισμού μου: «Τo τέλειο άλλοθι. "Δεν έχω ιδέα". "Δεν ξέρω τι μου λες". "Πως το ερμήνευσες έτσι;" Μια βόλτα στο πουθενά κάναμε, εσύ γιατί ζωγράφισες δεσμούς; Ποιος δεσμεύεται σήμερα; Ποιος παίρνει την ευθύνη να έχει συγκάτοικο στο χρόνο του; Ο πιο επικίνδυνος αριθμός είναι πάντα το 2. Πάνε εξήντα χρόνια που πέθανε Αϊνστάιν και το άτομα ακόμα διασπάται.»Το έχω ξανακούσει, πολλές φορές σ’ αυτήν την διαδρομή. Κάθε φορά όμως που μου συμβαίνει είναι σαν να είναι η πρώτη φορά και ενώ η συνέχεια είναι γνωστή, η απώλεια μνήμης σ’ αυτό το χρονικό σημείο ξαναγεννάει την έκπληξη. «Δεν το περίμενα» σιγοψιθυρίζω. Και πώς να το περιμένει κανείς που θέλει να ζήσει. Πώς να προχωρήσεις σ’ αυτήν την ανηφόρα, χωρίς την συμμαχία της ελπίδας, και την απειρία του πρωτάρη. Αν η λογική καθόριζε τα βήματα της καρδιάς μας, θα είχαμε κάνει στάση προ πολλού. Για το καλοκαίρι που φεύγει, για τα καλοκαίρια που πέρασαν, γι’ αυτά που περιμένουμε θα τραγουδήσουμε, εμείς που αποταμιεύσαμε πενήντα…

“Το καλοκαίρι σαν θα ’ρθεί πάνω στην άμμο την ξανθή...” και... να ξεκινήσουμε με όνειρα την πρώτη μέρα του φθινοπώρου.
“... αλήθεια πως να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι από το παρελθόν ή τον άλλο, αλλά από μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη ...”
Να ήταν όλα σινεμά, μωρό μου. Να είναι όλα σινεμά!