Αγαπητοί συνένοχοι, πρόθεση μου είναι να σας χαρίσω ένα όμορφο ψέμα, δεν πουλάω αισιοδοξία και παρηγοριά,προσπαθώ μέσα από το σκοτάδι να βγαλω λιγο φως, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου.
Πρόκειται για μια προσπάθεια να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα, επιδιώκοντας να ανακαλύψω, πότε ζω αληθινά, ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα αλλά με τις αισθήσεις μου παρούσες να μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας, πραγματικής ζωής τελικά. σημασία άλλωστε έχει η πρόθεση... και η απάντηση: «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά». Και ζύγισε. Μια κοινωνία «δήθεν» γέρνει τη ζυγαριά. Μια κοινωνία γεμάτη από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές. «Ένας κόσμος γεμάτος ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση»
Τι τα κάνω; Ξορκίζω το χρόνο και ενισχύω τη μνήμη, αυτές οι λέξεις όμως της αταξίας του μυαλού, φεύγουν σε άγνωστους προορισμούς δημιουργώντας προϋποθέσεις για κάποια συνάντηση.
“Από το σημερινό ψέμα φτιάχνεται η αυριανή πραγματικότητα… Όχι από αυτό που γίνεται, αλλά από αυτό που τελικά πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις…»
Ας εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει...
Πρόκειται για μια προσπάθεια να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα, επιδιώκοντας να ανακαλύψω, πότε ζω αληθινά, ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα αλλά με τις αισθήσεις μου παρούσες να μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας, πραγματικής ζωής τελικά. σημασία άλλωστε έχει η πρόθεση... και η απάντηση: «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά». Και ζύγισε. Μια κοινωνία «δήθεν» γέρνει τη ζυγαριά. Μια κοινωνία γεμάτη από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές. «Ένας κόσμος γεμάτος ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση»
Τι τα κάνω; Ξορκίζω το χρόνο και ενισχύω τη μνήμη, αυτές οι λέξεις όμως της αταξίας του μυαλού, φεύγουν σε άγνωστους προορισμούς δημιουργώντας προϋποθέσεις για κάποια συνάντηση.
“Από το σημερινό ψέμα φτιάχνεται η αυριανή πραγματικότητα… Όχι από αυτό που γίνεται, αλλά από αυτό που τελικά πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις…»
Ας εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου