Η τελετή είναι επιφάνεια,

Το παρακάτω αποτελεί μια σταθερή θέση. Κάθε φορά που ανακατεύεται το στομάχι μου, το επαναφέρω.

Δεν έχει την ευθύνη μόνο το πρωτόκολλο για το χαμένο χρόνο, δεν είναι μόνο η υποχρέωση, είναι και η σκοπιμότητα που έχει να κάνει με την ανταπόδοση.
Εδώ και κάποια χρόνια, μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν. Ίσως και να μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και το πλάτος του σκηνικού, που έχει στηθεί για την κάθε είδους τελετή.
Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω.
Για να είμαστε ειλικρινείς, από την αδιαφορία μέχρι την αηδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αντιδράει κάποια στιγμή ο οργανισμός. Ανακατεύεται το στομάχι. 

Συνειδητοποιώ με τα χρόνια, ότι αυτή η γενική αποστροφή μου σε κάθε είδους τελετή, θρησκευτική, εθνική, κοινωνική, αθλητική, από γάμο μέχρι κηδεία που λέει ο λόγος, δημιουργήθηκε από την απόρριψη πλέον σε ότι έχει να κάνει με το «φαίνεσθαι».

Για να είμαι πιο ακριβής: «από γάμο μέχρι κηδεία», Κυριολεκτώ! Καμία σχέση με πόνο ή χαρά. Δημόσιες σχέσεις. Παρουσία ανταποδοτική. Αηδία! Η κάθε τελετή από μόνη της εμπεριέχει μια σκοπιμότητα, μια καπηλεία. Η ίδια και η ίδια εικόνα. Επίσημοι γραβατωμένοι, δεκάρικοι πανηγυρικοί, αγήματα και μπάντες, στεφάνια του σκοτωμού, δοξολογίες και αγιασμοί. Ψεύτικα τα χειροκροτήματα. Και η έπαρση να περισσεύει.
Η τελετή είναι επιφάνεια, χρήσιμη για να προβάλλονται οι άρχοντες και να χορταίνουν το Λαό με λόγια και παράτες, γιατί η ουσιαστική του ένδεια δεν μπορεί να καλυφθεί εθιμοτυπικά.

ΥΓ. Από εκμετάλλευση νεκρού, από «επίσημους» ζωντανούς νεκρούς, η αηδία…