Οι αναμονές μας αρρωσταίνουν

Αφορμή ένα καινούργιοι επαναφέρει το παλιό. Ζέστη και επανάληψη, φονικός συνδυασμός. Και καλά, όλο και κάποιο μέρος δροσερό θα μας φιλοξενήσει, από την επανάληψη ποιος θα μας σώσει;
Οι ιστορίες που επαναλαμβάνονται, τείνουν να γίνουν ανούσια τηλεοπτικά σήριαλ του καλοκαιριού.
«Να λέει σ’ αγαπώ ποιος αντέχει» που λέει και το τραγούδι. Ωραία. Και τώρα δηλαδή τι γίνεται; Ο ένας δεν αντέχει την αγάπη, ο άλλος δεν την ξέρει, τούβλο τούβλο τον κτίσαμε τον πύργο της Βαβέλ.
«Τα καλύτερα μας χρόνια έφυγαν» που λέει ένα άλλο τραγούδι. Εμείς μείναμε νευρικές φιγούρες, στην ταράτσα του θερινού σινεμά. Να μετράμε απώλειες και να προσθέτουμε παρελθόν σε μια προσπάθεια πλειοδοσίας και όσο συνεχίζεται αυτή η πρόσθεση, τόσο το ΕΓΩ ανεβάζει νούμερα γραμματοσειράς, για να μπορούμε να το διακρίνουμε χωρίς τα αγαπημένα μας γυαλιά πρεσβυωπίας.
Η ζέστη και η υγρασία επιβαρύνει την αναζήτηση. Αιτιολογίες για το κενό, δικαιολογίες για το τίποτα. Κουράστηκα. Δεν θέλω να έρθω στην θέση σου. Ο καθένας στην δική του θέση του, μόνο έλα λίγο πιο κοντά και ας κάνει ζεστή…
…………………………………………………………………………………………..
Σήμερα το κοινωνικό έδωσε την θέση του, στο προσωπικό. Ένα έγκλημα πάθους σε ένα νησί ανεκτικό, σε τέτοιου είδους ιστορίες. Ακόμα και η συμβολή μας στην ενίσχυση μεσημεριανών τηλεοπτικών σκουπιδιών, δεν μπορεί να πλήξει την υπεράνω θέση μας.
Οι ενδιάμεσες καταστάσεις είναι αυτές που οδηγούν στα άκρα. Οι αναμονές, που γίνονται αρρώστια, οι ανασφάλειες που δεν ανοίγουν δρόμους για οριστικές εξόδους.
Η κατάληξη μιας αρρωστημένης κατάστασης μπορεί κάποιες φορές να έχει και τραγικό τέλος.
«Γι’ αυτό λοιπόν άμα θες να μείνεις μείνε άμα θες να κάτσεις κάτσε». Όχι «δήθεν», στις σχέσεις τις προσωπικές, που εδώ στην Κέρκυρα έχει γίνει κεντρικό σύνθημα. Ξεκάθαρα πράγματα. Γιατί οι φίλοι πρέπει να είναι φίλοι και φίλες, φίλες. Η ανεκτικότητα πολλές φορές έχει και όρια και όταν αυτά ξεπεραστούν, μπορεί ο καθένας μας να βρεθεί ανάσκελα σε κάποιο βόθρο, περιμένοντας να δώσει εξηγήσεις στον Άγιο Πέτρο.



.