Ο Οδυσσέας, θα έπρεπε να ήταν... Κερκυραίος.

Ο Χρόνος που κερδίσαμε και η Ζωή που τελικά ζήσαμε (και ζούμε)! Οι φίλοι, που είναι, καθρέφτης, τελικά. Και ρίζες μας είναι.

«Στην Κέρκυρα, βρέχει ιστορίες» ήταν ο τίτλος, θυμάσαι; Και αφορμή, βέβαια, ένα “παραμυθένιο” ολότελα κερκυραϊκό θα μπορούσα να πω, βιβλίο. Πριν από τρία; Τέσσερα χρόνια; Αλλά άνοιξη, μια άνοιξη οργιαστική και μαγευτική στο νησί και μια επιστροφή σε ανθρώπους που χρόνια κουβαλώ και για μένα σημαίνουν νόημα, σιγουριά, ευτυχία.
«Για τους ελάχιστους φίλους μου γράφω και για να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου». Εγραφε ο Μπόρχες κι έτσι τον άντεξε και τον νίκησε τον καιρό.
«Ελάτε να πετάμε πέτρες/ να περάσουνε τα χρόνια», ο Τάκης Σινόπουλος.
Το «Χαίρε, παραμύθι μου» δεν είναι παρά «πέτρες / να περάσουνε τα χρόνια». Μια λυσσαλέα νιότη τώρα που «πού πια καιρός». Η ιδεολογία μας είναι που μας πρόδωσε ή την προδώσαμε, σήμερα που έχουμε γίνει πια ένας άλλος. Ο Θεός που δεν μας άκουσε ή δεν τον καταλάβαμε ποτέ, έτσι ελάχιστοι που αποδειχτήκαμε στην πορεία. Ο έρωτας που δεν ολοκληρώσαμε, γιατί στον έρωτα βαδίζει κανείς με «ό,τι δεν είναι». Μια άκρη στο δικό μας δωμάτιο, που δεν έπαψε ποτέ να λαχταρά μιαν άλλη άκρη στο δωμάτιο του άλλου. Τα επίγεια είναι, που δεν τα χορτάσαμε. Ο παρελθών χρόνος που αποδείχτηκε, τελικά, μαγική εικόνα. Έλεγα, μετρώντας εικοσιπενταετίες που έγιναν τριάντα και ευτυχώς πια με διέψευσαν.
Δεν είπα πολλά, εσύ κάτω, όχι δεν θα μετρήσω τα χρόνια. Και πλάι μου, μια γυναίκα που αγαπώ κι εκτιμώ, που γνώρισα όταν ακόμα γύριζε το «Κορίτσι της Μάνης», Μούσα του Φελίνι, άρτι αφιχθείσα από την Ιταλία με αρχιτεκτονικές σπουδές, ήθος σπάνιο, ύφος σαν πριγκίπισσα καλή παραμυθιού, προτού συνεργαστεί με τον Βούλγαρη και πριν να αποφασίσει να διαθέσει καριέρα και εαυτόν στην Κέρκυρα, που πάντοτε λάτρευε, ήταν η μια στις δυο της λέξεις, αλλά δεν έχω γνωρίσει και Κερκυραίο που να μην αγαπά με πάθος αλλόκοτο αλλά όχι ανεξήγητο το γενέθλιο νησί του. Ο Οδυσσέας, κανονικά θα έπρεπε να ήταν... Κερκυραίος.

'Ήταν η πρώτη φορά που είχε εκλεγεί, να το, το βρήκα, αναζητώντας τα λόγια μου, για να κρατήσω τον χρόνο:
«Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, έναν δικό σας και δικό μου άνθρωπο, την κυρία Αντζελα Γκερέκου για το νέο ήθος και ύφος, για την ευαισθησία που έφερε στα πολιτικά μας πράγματα, και για την παρουσία της στη ζωή μου, για όλα όσα εν τέλει για μένα σημαίνει. Διότι όταν παρέδωσα στην Άντζελα αυτό το τελικά ανεπίδοτο κατ’ εμένα βιβλίο, ήταν σαν να έφτανε κιόλας στον παραλήπτη του. Με έναν παράδοξο τρόπο που αδυνατώ αυτή τη στιγμή να σας εξηγήσω, επειδή η Άντζελα γνώριζε κατά κάποιον τρόπο και τον ήρωα αυτού του βιβλίου».
Για να φτάσω σε σένα, και στους... καθρέφτες:
«Εξάλλου, γι’ αυτό είναι οι φίλοι. Καθρέφτης. Για ν’ αντέχουμε όποτε κοιτάζουμε λίγο πιο μέσα μας, και η υψοφοβία μας υποτροπιάζει. Χωρίς όμως να μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά, Διότι «αν δεν μοιάσεις στον εαυτό σου, θα πάψουν και οι καθρέφτες να σε βλέπουν, και θα σ’ αναγνωρίζει κανείς».
Κι εδώ θα πρέπει να σας πω ότι ο δικός μου καθρέφτης ανάμεσά σας βρίσκεται. Είναι ο χρόνια φίλος μου, τι λέω, ο κολλητός μου φίλος, Μάκης Αρμένης. Ο οποίος μου γνώρισε τον Μαγιακόφσκι και την Κέρκυρα».
Ε ναι, τα θυμήθηκα, τώρα που η Άντζελα ανέλαβε το οικείο σε μένα υπουργείο. Επιλέγοντας κάπως έτσι και να της ευχηθώ, καλή κι επιτυχημένη πορεία.
Όμορφα που είναι να παρακολουθείς με τους ίδιους φίλους τον Χρόνο που μόνο Χαμένος δεν είναι! Να εξακολουθείς να τους εκτιμάς και να τους καμαρώνεις. Σαν Μπορχεσική αλυσίδα που τίποτα μα τίποτα εκ των υστέρων δεν αλλάζεις!
Το παραπάνω δημοσιεύτηκε υπό μορφή σχολίου στην ηλεκτρονική μου σελίδα, από την φίλη μου Ελένη Γκίκα. Για όσους δεν την γνωρίζουν, η Ελένη είναι βιβλιοκριτικός στην εφημερίδα «Έθνος», συγγραφέας και υπεύθυνη της νεοελληνικής σειράς των εκδόσεων «Άγκυρα»