Χθες θυμήθηκα τον «Οκτώβρη»

Οργίζομαι όταν ακούω νέα παιδιά, που δείχνουν ενδιαφέρον για την πολιτική, να στερούνται οράματος. Περιορίζονται σε μια στείρα αντιπαράθεση, που έχει να κάνει με πρόσωπα και όχι με ιδέες. Οι συζητήσεις διακατέχονται από μια διαχειριστική λογική. Καμία ανησυχία, κανένα συναίσθημα, καμία αγωνιστική διάθεση, κανένας πόνος.
Είναι λυπηρό να αναλώνουμε το χρόνο μας σχολιάζοντας αυτά που δείχνει η τηλεόραση, Σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ η ανάπτυξη έντονου προβληματισμού και πολιτικού διαλόγου. Ευρύτατη κινητοποίηση των δυνάμεων, καλλιέργεια κλίματος συνεργασίας για την δημιουργία ισχυρών αντιστάσεων, προκειμένου να προστατευθούν τα κεκτημένα.
Σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να πονέσουμε ξανά…
Το τηλεοπτικό τοπίο, που γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί στην κοινωνία ώστε να γίνουμε όλοι επιδερμικοί παραμερίζοντας την ουσία, πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα ίδια μέσα, όπως τα σοβαρά προβλήματα και τα όπλα είναι αυτά που αναφέρω παραπάνω.

\
Η τακτική δεν φτάνει ούτε για να ονειρευτούμε, και αν μας οδηγήσει στην νίκη, πύρρειος θα είναι. Την πολιτική και τους πολίτες πρέπει να επαναφέρουμε στο προσκήνιο. Τα «Μέσα» είναι εργαλεία για να μας εξυπηρετούν, όχι να μας εξουσιάζουν.
Ας πάμε μπροστά, ακόμα κι αν ο ορίζοντας είναι θολός και αβέβαιο το μέλλον. Ότι χάθηκε, χάθηκε, δεν ωφελεί να το μνημονεύουμε. Μια ματιά πίσω μπορεί να φέρει ανταρσία, να ξεσηκωθεί η καρδιά και να γυρέψει τα δίκια της και τότε θα φάμε δίκιο.
Ο πόλεμος, δεν ωφελεί ούτε τους νικητές. Δεν περισσεύουν οι δυνάμεις, για να σπαταλιόνται σε στείρες αντιπαραθέσεις,
Έχουμε περάσει σε ένα καπιταλισμό της μιας χρήσης, όπως τα προϊόντα που παράγει, ένα ασαφές πλέον οικονομικό σύστημα, με βραχυπρόθεσμους προγραμματισμούς και κέρδη άντε το πολύ για μια γενιά πλουτοκρατών. Ένα καπιταλισμό μην έχοντας πλέον αντίπαλο, που σαπίζει στο θρόνο του.
Σημ: χθες θυμήθηκα τον «Οκτώβρη» σήμερα το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Σεργκέι Αιζεστάιν.