Α! ρε Τζίνα

Θα σας πω ένα μυστικό, όλα τα τελευταία κείμενα τα στήριξα πάνω σε ένα σπασμένο πόδι.  Σε ένα πόδι βαρύ που έγινε ασήκωτο με την τοποθέτηση του γύψου.

Συνέβη την περασμένη Τρίτη, σε μια βόλτα από εκείνες που θέλεις όσο τίποτα στο κόσμο τον αέρα να σε γεμίσει χαστούκια.  Κανονικά αυτές τις μέρες  πρέπει να κρύβεσαι,  μου λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου,  «Έχει βγει ο τύπος και μαζεύει. Κουλουριάσου στην κούνια σου, γιατί έχει υποτροπιάσει πάλι ο Ηρώδης και κόβει μίσχους. Από νωρίς ο διάολος  έχει πιασει τα γλωσσόφιλα. Είναι μέρες που το κλάμα το στρώνει». Για κάποια στιγμή χάθηκα στην προθέρμανση. Ήταν ένας  συνηθισμένος γύρος, για να ζεσταθεί το μυαλό λίγο πριν μπει στον αγώνα.  Η κατάληξη στο νοσοκομείο, ευτυχώς όχι τόσο σοβαρά.  Θα ζήσω αλλά θα ταλαιπωρηθώ για λίγες μέρες. Αιτία μια  γλυκιά γάτα  στα χρώματα  της  δικής μου Τζίνας. 

-Που βρέθηκες ρε Τζίνα στον παράλληλο   δρόμο του παραλιακού της  Γαρίτσας … μπροστά στη ρόδα μου;

Περισσότερη δύναμη από όσο χρειαζόταν στο μπροστινό φρένο για τη χάρη της και ο ουρανός ευτυχώς είναι ακόμα γαλανός... Βαριά η Μηχανή, βαρύς και εγώ, ραγίζουνε τα κόκκαλα  στην ηλικία μας .  Για τις  καρδιές μας,  τι να λέμε… Κρύσταλλο από εκείνα τα φίνα, τα πολύ πολύ λεπτά, που σπάνε με ένα βλέμμα. Η Τζίνα σώα και αβλαβής.  

Ο Αύγουστος θέλει αλήθειες μου είπαν  και εγώ με ένα πόδι στο γύψο και με πολύ χρόνο για αληθινά πράγματα αυτό έκανα, έγραψα την πάσα αλήθεια.  Κανείς δεν με πίστεψε. Στην εφημερίδα,  μου έχουν εμπιστοσύνη και δημοσιεύουν τα κείμενα χωρίς να τα διαβάζουν, κάποιοι φίλοι όμως στο διαδίκτυο, που διάβασαν τα κείμενα  τα επιβράβευσαν,  «Μου αρέσει» μου μήνυσαν αυτά που γράφεις,  προφανώς  για το κείμενο.  Και για το πόδι;

Αυτή είναι η μαγεία της γραφής να γράφεις την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν ανησύχησε,  τα κείμενα έγιναν αέρας,  πέταξαν,  έγιναν δικά τους.  Και η δική μου χαρά είναι μεγαλύτερη, που οι λεπτομέρειες  (σιγά ένα σπασμένο πόδι), δεν εμπόδισαν τις λέξεις να διαβαστούν και να φανερώσουν τη ψυχή τους.

Ναι  Κυρία μου, συμπάσχουσα, μια χαρά τα λέει η λαϊκή ούτως ειπείν σοφία, «Η αλήθεια  καθενός είναι ο δρόμος του , δηλαδή το ψέμα του, για σκέψου, πόσες φορές  έχουμε  σκηνοθετήσει  την πραγματικότητα  για να μας χωρέσει; Πόσα χρόνια  περάσαμε  επιχρωματίζοντας το σώμα μας, να μην φαίνονται ουλές και τραύματα, και φορέσαμε στην καρδιά μας αθλητικά παπούτσια, να φαντάζει δρομέας  μακρινών αποστάσεων  κι ας τα έχει φτύσει στο πρώτο κατοστάρι απόρριψης; Είναι καλύτερα να μεγαλώνεις  και να βρίσκεις τις νεραΐδες  στις οποίες πίστεψες  σκοτωμένες  σε αυτοκινητιστικό;»

Η δική μου Τζίνα με κοιτάζει στα μάτια,  θέλει χάδια, θα ήθελα να έχω δίπλα και την άλλη, που προξένησε το ατύχημα και ας διαμαρτύρεται το γυψωμένο πόδι...