Η πόλη χορεύει στο ρυθμό μικροσυμφερόντων

"Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούν όλες οι συνεδριάσεις”.

Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης. Τραπεζοκαθίσματα παντού, στις πλατείες, στους δρόμους, στους πεζόδρομους, στα καντούνια , όπου υπάρχει δημόσιος χώρος έχει καταληφθεί. Στις περισσότερες των περιπτώσεων παρανόμως. Γιατί είναι παρανομία, να έχεις άδεια για δέκα τραπέζια και να βγάζεις 100.
Μια κίτρινη γραμμή, που θα καθορίζει τον αδειοδοτημένο χώρο, θα
έδειχνε ακόμα και χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο, όλους αυτούς που παρανομούν και θα προέτρεπε και τους ευαισθητοποιημένους πολίτες να μην κάθονται σε παράνομο χώρο. Δεν είναι σημερινό το πρόβλημα, αυτή η ανομία κρατάει χρόνια και μέρα με την μέρα επιδεινώνεται. Δεν μπορώ να κατανοήσω την ελαστικότητα που δείχνουν οι αρμόδιοι φορείς και κυρίως η αστυνομία, που έχει και την ευθύνη του ελέγχου. Θα περίμενα από τους επαγγελματικούς φορείς να πάρουν θέση, απέναντι σ΄ αυτήν την ζούγκλα που επικρατεί και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια των κατοίκων, ( πρόσφατο περιστατικό), επίσης δημιουργεί, αθέμιτο ανταγωνισμό. Και περιμένω βεβαίως χθες τον Δήμο, που έχει και την συνολική ευθύνη να αντιδράσει.

...............................................................................................................….....……………...

Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης αλαλούμ: τραινάκια, άμαξες, τουριστικά λεωφορεία και κάτι τεράστια οχήματα, με δυο πατώματα που πουλάνε περιήγηση στους επισκέπτες. «Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη, έπνιγε κάθε προσδοκία», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μαύρη. Εικόνα από καμένο φιλμ. Η πόλη χορεύει στον ρυθμό μικροσυμφερόντων, που εν τέλει είναι εις βάρος και των μικρών και των μεγάλων. Είναι εις βάρος, και αυτών ακόμα που επιδιώκουν το πρόσκαιρο όφελος.
.........................................................................................................………………………...
Κουράστηκα να τα λέω και να τα γράφω. Μετά από τόσες συνεδριάσεις, τόσες χαμένες ώρες σε ασκήσεις επί χαρτού, κουράστηκα να δίνω εξηγήσεις. «Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ.
Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε να γίνει επεξηγηματικός.
«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου, φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».
Είκοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.