Σου πάει το καλοκαίρι

Πολλά ο φετινός Ιούλιος και που να χωρέσουν. Ευτυχώς, που η καρδιά είναι πλασμένη από υλικό που τεντώνεται και φτάνει στο άπειρο, τον Ιούλιο δε, ακόμα παραπέρα. Αλλιώς πως να χωρέσει τόσες νίκες και ήττες μαζί. Ε! λοιπόν τον Ιούλιο μεγαλώνει η καρδιά τα βάζει όλα σε μια τάξη. Το μυαλό είναι αυτό που πανικοβάλλεται περιμένοντας το άγνωστο. Το μυαλό είναι αυτό, που δεν αντέχει να περιμένει. Και το μυαλό είναι εκείνο που στην αναμονή παίρνει παράδρομους και χάνεται. Διότι η άγνοια στο μυαλό κατοικοεδρεύει. Η καρδιά όμως τα χωράει όλα και άλλα τόσα.

Από Ιούλιο σε Ιούλιο προχωράμε, οι ρωγμές που γεμίζουμε δεν μας τρομάζουν, τόσα χρόνια μάθαμε, άλλωστε από ρήγματα μονάχα μπορούμε να αντικρίζουμε τον κόσμο. Σπαράγματα αλήθειας το υπέρτατο κέρδος. Και μια αθωότητα σαν το βλέμμα εκείνου του μωρού, που δεν έμαθε τίποτα ακόμη.

Ήταν Ιούλιος θυμάμαι και τότε, αμέσως το αισθάνθηκα, «έχεις κάτι από το παρελθόν μου εσύ» σκέφτηκα, δεν στο είπα, γύρω γύρω στο έφερνα μη σε τρομάξω θα καταλάβεις με τον καιρό. Το ότι θα ήσουν η τελεία του μέλλοντος μου, αυτό ούτε και εγώ δεν το είχα καταλάβει. «Σου πάει το καλοκαίρι» σου είπα. «Μας πάει» μου είπες. Και ήταν τόσο μεγάλη η νίκη που όσες ήττες και να ακολουθήσουν, δεν θα μπορέσουν να την επισκιάσουν. Μια νίκη που πλημμύρισε την καρδιά, την καρδιά που για χάρη της μεγάλωσε. Οι ήττες, σημάδια που έδειχναν την διαφορά, στριμώχθηκαν σε μια γωνιά. Ήταν τόσο σαρωτική η νίκη εκείνου του Ιούλη, που κατάπιε όχι μόνο την οικονομική κρίση, άλλα και τις απανωτές ήττες από την «πρώτη φορά αριστερά». Και την ανασφάλεια κατάπιε και την κάθε είδους ενοχή και το φαίνεσθαι και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αρέσκεται σε σχολιασμούς ελαφρά τη καρδία.

«Από Ιούλιο σε Ιούλιο προχωράμε,  οι ρωγμές  που γεμίζουμε δεν μας τρομάζουν, τόσα χρόνια μάθαμε, άλλωστε από ρήγματα μονάχα  μπορούμε  να αντικρίζουμε τον κόσμο. Σπαράγματα αλήθειας το υπέρτατο κέρδος. Και μια αθωότητα σαν το βλέμμα εκείνου  του μωρού, που δεν έμαθε τίποτα ακόμη…»