Οδηγίες προς θυμωμένους...

Ευτυχώς κατάφερα να διαχειριστώ το θυμό μου και σήμερα. Ευτυχώς λέω γιατί πέρασε αναίμακτα η μέρα. Εκείνο που δεν μπορώ να πω με σιγουριά είναι πόσες μέρες έχασα στην προσπάθεια να συγκρατηθώ. Μάσησα αρκετές τσίχλες νικοτίνης μέχρι που ένας φίλος μου, μου έδειξε το δρόμο διαχείρισης του θυμού. Η ιστορία που μου διηγήθηκε είναι παλιότερη, εύκολα όμως με κάποιες τεχνικές μετατροπές μπορεί να προσαρμοστεί και στην σημερινή πραγματικότητα.
Καθόμουν στο γραφείο μου , όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα σε μια φίλη μου. Βρήκα το νούμερο του τηλεφώνου και το κάλεσα. Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε.
Πολύ ευγενικά του είπα ότι είμαι ο ταδε, και ότι ήθελα να μιλήσω με την φίλη μου Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αγενής.
Τελικά βρήκα το σωστό νούμερο της κοπέλας και της τηλεφώνησα. (Είχα κάνει λάθος στα δύο τελευταία ψηφία).
Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο.
Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε, του φώναξα «είσαι πολύ μαλάκας » και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη. Σημείωσα το νούμερο στην ατζέντα μου καταχωρώντας τον με το όνομα «μαλάκας» και την έβαλα στο συρτάρι μου. Κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μού έρχονταν οι λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα συνήθιζα να τον παίρνω τηλέφωνο και να του φωνάζω «είσαι πολύ μαλάκας».
Κάθε φορά που το έκανα μου έφτιαχνε τη διάθεση.
Όταν κάποτε έκανε την εμφάνιση της η υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων, σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω τα «θεραπευτικά» τηλεφωνήματα στον «μαλάκα». Έτσι τον πήρα ξανά τηλέφωνο και του είπα:
«Γεια, είμαι ο τάδε από την τηλεφωνική εταιρεία και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων».
Εκείνος μου φώναξε «ΟΧΙ!» και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Τον ξανακάλεσα αμέσως και του απάντησα «πως να το ξέρεις αφού είσαι μαλάκας».
Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο μαγαζί και ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου στο parking, ένας τύπος με μια μαύρη BMW μου έκλεισε το δρόμο και μου πήρε τη θέση, που τόσο υπομονετικά περίμενα, για να παρκάρω. Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου. Ο κόπανος, επιδεικτικά με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα, ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το στυλό και σημείωσα το τηλέφωνο του.
Δύο μέρες αργότερα, και αφού είχα καλέσει τον «πρώτο μαλάκα» (τώρα, είχα βάλει το τηλέφωνο του στην αυτόματη κλήση), μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον μαλάκα. με τη BMW.
Τηλεφώνησα και μία φωνή απάντησε «Εμπρός;». «Είστε αυτός που πουλάει μια μαύρη BMW» του λέω. « Ναι, ακριβώς» μου απαντάει.
«Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά» τον ρωτάω.
«Βεβαίως, μένω στη οδο…. Είναι ένα κίτρινο σπίτι, και ακριβώς απ' έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο».
Τον ρώτησα πως λέγεται και ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί.
«Φτάνω στο σπίτι γύρω στις 5 το απόγευμα.» μου απαντάει.
«Άκου, μπορώ να σου πω κάτι;»
«Ναι;»
Είσαι μαλάκας…» Το έκλεισα και αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στη αυτόματη κλήση.
Τώρα, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα 2 μαλάκες να καλώ.
Ωστόσο, μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους δύο, συνειδητοποίησα, ότι δεν μου έδινε την ίδια χαρά όπως παλιά.
Μια μέρα τηλεφώνησα στον πρώτο μαλάκα.
«Γεια»
«Είσαι μαλάκας» (αλλά δεν το έκλεισα αυτή τη φορά)
«Είσαι ακόμα στη γραμμή;» με ρώτησε.
«Φυσικά» απάντησα.
«Σταμάτα να μου τηλεφωνείς» μου φώναξε ουρλιάζοντας.
«Ανάγκασε με» του απάντησα..
«Ποιος είσαι ρε;» με ρώτησε.
του έδωσα το όνομα και την διεύθυνση του δεύτερου μαλάκα
Τότε μου λέει, «Έρχομαι από εκεί τώρα!! «Ναι, τώρα φοβήθηκα, μαλάκα..!» Έπειτα, πήρα τηλέφωνο το δεύτερο
«Εμπρός;» απάντησε.
«Γεια σου μαλάκα…» του λέω.
Τότε εκείνος φώναξε, «Αν μάθω ποιος είσαι...»
«Τι θα κάνεις;» του απάντησα.
«Θα σου κόψω το κώλο …» μου ξεκαθάρισε.
Τότε απάντησα, «Λοιπόν, να η ευκαιρία που έψαχνες. Έρχομαι τώρα σπίτι σου!»
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως την Αστυνομία, λέγοντας ότι ετοιμαζόμουν να σκοτώσω τον τάδε, ο οποίος μένει στην οδό…
Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο τα τηλεοπτικά κανάλια και τους ανέφερα για ένα πόλεμο συμμοριών, που γινόταν εκείνη τη στιγμή στην παραπάνω οδό.
Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα στο σημείο συνάντησης
Όταν έφτασα εκεί είδα 2 τύπους να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο, μπροστά σε 6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και τα τηλεοπτικά κανάλια
Τώρα πραγματικά αισθανόμουν καλύτερα...
Μέρες που θυμός με οδηγεί στα άκρα πάντα θυμάμαι τους εντιμότατους φίλους μου…