Για κάτι τέτοια, τα σπαταλάω τα λόγια ...

Μπορεί κάποιες στιγμές να καταφεύγω στη σιωπή, έτσι για να πάρω ανάσες, όμως για κάτι τέτοια, που συμβαίνουν εδώ στην μικρή μας πόλη, με όλη μου τη καρδιά τα σπαταλάω τα λόγια.
Και τι μ’ αυτό που χάθηκαν οι εποχές, εμείς τις ζήσαμε και τις τέσσερεις και όσο η μνήμη τις επαναφέρει θα επιμείνουμε. Ας κάνει τσαμπουκάδες ο χειμώνας, το πολύ πολύ να μας αφήσει ανώμαλα. Είναι καταδικασμένος από το καλοκαίρι, που έγινε πλέον ο βασικός του αντίπαλος.
Αυτή η πολιτική κρεατομηχανή. Αυτή η πολιτική μαλακία, που τη δείχνει και η τηλεόραση, που θα πάει, δεν πάει άλλο, σαν τον χειμώνα θα χαθεί.
Πλήρης απογοήτευση, όχι όμως και σιωπή.
Κανονικά με όλα αυτά τα καταγεγραμμένα ψεύδη, όλοι αυτοί που έχουν την αίσθηση, ότι θα σώσουν το τόπο, αν υπήρχαν νόμοι να τους δικάσουν θα έπρεπε να εκτίουν τρις ισόβια. Αν πάλι υπήρχε ίχνος ηθικής, που να ακουμπάει τη ψυχή τους θα έπρεπε κάνουν χαρακίρι.
Τα σπαταλάω τα λόγια σήμερα γιατί βρίσκομαι ένα βήμα, από εκείνο το εφήμερο, που δίνει νόημα στη ζωή μου. Από εκείνο το εφήμερο, που μέχρι σήμερα μου διέκοψε πολλές φορές αυτή τη βαρετή πορεία. Από εκείνο το εφήμερο, που έκανε κάθε στάση και μια νέα αρχή, που μου αφαιρεί τα παραπανίσια χρόνια, που μου αλλάζει τα χρώματα και τα φώτα. Από εκείνο το εφήμερο που επιταχύνει τους ρυθμούς στην καρδιά μου και ανανεώνει τον αέρα στα πνευμόνια μου.
Τα σπαταλάω τα λόγια γιατί βαρέθηκα τους μαλάκες και αν χρειάστηκε να ξεσπάσω σε άγνωστους μαλάκες για να διαχειριστώ το θυμό μου, τώρα το ξέσπασμα θα έχει ανταπόκριση. Νοιώθω υπέροχα, που θα σπαταλάω τα λόγια όχι μόνο για τον δικό μου θυμό αλλά και για τον δικό σας, γιατί αυτοί είναι γνωστοί μαλάκες.
Εισαγωγικό το σημερινό σημείωμα και όπως οι αστυνομικές εισαγωγές δεν σπεύδουν να φανερώσουν τους δολοφόνους, μην περιμένετε διευθύνσεις και ονόματα, οι δολοφόνοι όμως θα καταλάβουν… Γι’ αυτό γράφω σήμερα, για να κλονίσω τα άλλοθι και να τους προϊδεάσω για το τι θα επακολουθήσει. Σιγά σιγά και βασανιστικά…