Να φοβούνται τη σιωπή μας

Θα μπερδέψω τις λέξεις με τη βεβαιότητα, ότι κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά, αυτοί θα μπορέσουν εύκολα να τις ξεμπερδέψουν.
Η αδήριτη ανάγκη να στέλνω σήματα καπνού, είναι γιατί το χέρι μου, ψάχνει να συναντήσει άλλα χέρια, «χέρια κομμένα ή ανεπαίσθητα συνδεδεμένα με ζωές κατεστραμμένες και μυαλά που πηγαινοέρχονται απέναντι. Έτσι δίνουν σε εσάς το ασφαλές εισιτήριο της ξαλάφρωσης από ένα δυνατό συναίσθημα, της έκφρασης ενός πόνου χωρίς να πονάτε πραγματικά εκείνη την ώρα, της αποδραματοποίησης μιας κατάστασης που σας ταράζει…»

Γενναίοι και ηττημένοι, έγραφα στο χθεσινό, όμορφοι και ηττημένοι θα γράψω σήμερα, το πρόβλημα είναι ότι όλοι βγαίνουν λάδι και την πληρώνουν κάτι τύποι σαν κι εμάς, αφελείς και ανόητοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. «Οι ένοχοι ξαναντύνονται την αδιατάρακτη αυτοπεποίθησή τους και συνεχίζουν με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους…»
Όμορφοι και ηττημένοι, γιατί πως αλλιώς θα κερδίζαμε τον σεβασμό αλλά κι τον φόβο, «…γιατί τίποτα σπουδαίο χωρίς το αίμα του, τίποτα μεγάλο χωρίς το νεκρό του…»
Να μας φοβούνται αγαπητή φίλη που παραπονιέσαι, να φοβούνται τη σιωπή μας μήπως κάποια στιγμή εκραγεί και κάνει τη μεγάλη ζημιά στην ευκολία τους.
Θα μπερδέψω τις λέξεις για να τις βάλουν στη σειρά τα άλλα χέρια, που περιμένουν κοιτάζοντας τον ουρανό τα σήματα καπνού από το δικό μου χέρι.
Θα μπερδέψω τις λέξεις γιατί αισθάνομαι ότι τίποτα άρτιο δεν μπορεί να προκύψει χωρίς την συνάντηση.