Οι πρώτες εκλογές της νέας εποχής

Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή, δεν θα επαναλάβουμε αυτά που γράφαμε στη πρώτη προεκλογική περίοδο. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, οι επικείμενες εκλογές, πατούν πλέον σε νέα δεδομένα. Οι προηγούμενες σφράγισαν το τέλος μιας εποχής, έβαλαν τέλος στο γαϊτανάκι του δικομματισμού, ανάδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα, με ελάχιστες ψήφους από το πρώτο και άνοιξαν το δρόμο, για ένα πλειοψηφικό ρεύμα, και μια αριστερή διακυβέρνηση.
Τα «δύο μεγάλα κόμματα», προ των εκλογών, που υπερασπίστηκαν με σθένος τα μνημόνια, «μικρά» πλέον και με τη βούλα, του εκλογικού σώματος, βάζουν νερό στο κρασί τους, μιλούν για επανεξέταση, για διορθώσεις των όρων, για ελάφρυνση των βαρών. Οι αδιάλλακτοι Ευρωπαίοι εταίροι, αρχίζουν να μαλακώνουν, αντιλαμβάνονται ότι η κινδυνολογία, οι εκβιασμοί και τα διλήμματα, σε ένα Λαό που δεν έχει τίποτα να χάσει πια, επιφέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που επιθυμούν.
Οι επικείμενες εκλογές, είναι οι πρώτες της νέας εποχής. Είναι η εκκίνηση, για μια νέα πορεία της χώρας.
Δεν τρέφω αυταπάτες, δεν περιμένω θαύματα. Είμαι βέβαιος ότι το εκλογικό σώμα, ούτε κι αυτή τη φορά, θα επηρεασθεί από την κινδυνολογία και τα ψεύτικα διλήμματα και δεν θα επηρεαστεί γιατί δεν έχει χάσει τίποτα. Ας είναι καλά Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, που φρόντισαν τα προηγούμενα χρόνια, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.
Η μεγάλη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να την θεωρήσουμε ευκαιριακό γεγονός.
Παρακολουθώντας πρόσφατα μια συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου, που σήμερα βρίσκεται εκτός, θυμήθηκα τι έλεγε μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές 2009. Λόγια σπορά γι’ αυτό το ισχυρό ρεύμα που γεννιέται σήμερα.

«…έλαβα ένα σκληρό μήνυμα από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Γυναίκες και άνδρες από τη γενιά του Γλέζου, των Λαμπράκηδων, του Πολυτεχνείου που έχουν βιώσει βαρύ τον πέλεκυ του συστήματος και αβάσταχτη την απογοήτευση από ηγεσίες της αριστεράς. Μέχρι τις νέες και τους νέους του άρθρου 16 και τα παιδιά του Δεκέμβρη. Αυτός ο κόσμος με τα βιώματα και τις καταβολές του είναι η μοναδική περιουσία μας, ελπίδα για τη χώρα μας.

Οι δύσκολες αυτές μέρες είχαν και τη χρησιμότητά τους. …Απελευθερώθηκε, έστω και με τη μορφή της οργής ή της διάθεσης για παραίτηση, ένα πανίσχυρο συναίσθημα αγάπης για το πρωτότυπο εγχείρημά μας. Αυτό το συναίσθημα είναι η μεγάλη μας δύναμη.
Γιατί δίπλα στη σύγχυση του σήμερα τρέφεται η ελπίδα του αύριο. Μπορούμε λοιπόν. Όλοι μαζί. Μπορούμε γρήγορα να ανακτήσουμε την πολιτική πρωτοβουλία, που κάμφθηκε σοβαρά την προεκλογική περίοδο, ως η ουσιαστική, κινηματική, ριζοσπαστική δύναμη της αντιπολίτευσης απέναντι στη ΝΔ με προωθημένες προτάσεις και με πολιτικό σχέδιο έξω από τα όρια του δικομματισμού.
Μπορούμε να αναζωπυρώσουμε τους δεσμούς εμπιστοσύνης με το μεγάλο δημοκρατικό ρεύμα της κοινωνίας που θέλει αλλαγή σε βάθος. Με τον κόσμο της φτώχειας, των υποβαθμισμένων συνοικιών, της ανεργίας, της αβεβαιότητας. Μπορούμε να αναπτύξουμε τις σχέσεις με τη νέα γενιά, με την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη της αριστεράς απέναντι στην ανταγωνιστικότητα και τον ατομισμό του συστήματος.
Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το κόμμα μου ο Συνασπισμός, μπορούν πια να κατανοήσουν ότι η πρόκληση δεν είναι να ελέγχουν το σχήμα συνεργασίας, ή να το βλέπουν ως διαπραγμάτευση μηχανισμών αλλά να το εμπνέουν, να το πυροδοτούν, να γονιμοποιούν την κοινή δράση, να φέρνουν ιδέες, να φιλοξενούν τους ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης, χωρίς τους οποίους είμαστε άνυδρο τοπίο…»
Να μην ξεχνάμε και τους πρωτοστάτες αυτού του εγχειρήματος…