Από τον εαυτό σου, πώς να κρυφτείς;

Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.
Για να δεις την εικόνα στην πραγματική της διάσταση, χρειάζονται και τα διαλείμματα, ανάσες, για την επόμενη επιστροφή. «Δυστυχώς  εμείς πάντα  επιστρέφουμε στο έγκλημα της αγάπη που διαπράττουμε όλα αυτά τα χρόνια. Όχι για να σβήσουμε τα ίχνη, αλλά για να τα επαληθεύσουμε, να τα κάνουμε πιο βαθιά, να βεβαιώνουν την ύπαρξη μας, σε μια άλλη στιγμή του χρόνου»
 

Tα γεγονότα όμως  από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άποψη, στάση ζωής, δεν διαθέτουν ιδεολογία φιλοσοφία, δεν φιλτράρονται από καμία συνείδηση.
Το «πως έγινε» τελικά δεν έδειχνε τίποτα. Η απλή περιγραφή χωρίς την αιτία δεν μπορούσε να με δικαιώσει, ή να με καταδικάσει. Έπρεπε να ψάξω το «γιατί» αυτό που συγκεντρώνει τελικά και όλη την ευθύνη.
Η απάντηση, που έψαχνα βαθιά στο υποσυνείδητο μου και τις περισσότερες φορές την δημοσιοποιούσα, αυτή τελικά έπρεπε να κριθεί. Αυτή έδειχνε την πραγματικότητα και τα όποια γεγονότα ωχριούσαν μπροστά της. Η ζυγαριά ποτέ δεν κάνει λάθος, παρ’ ότι κάποιες φορές δείχνει να προσποιείται. Από τον εαυτόν του όμως, πως να κρυφτεί κανείς; Το όλον ζήτημα, λοιπόν βρίσκεται στις προθέσεις. Είχε καλές προθέσεις, παρότι οι πράξεις του σε επιδερμικό επίπεδο έδειχναν άλλο. Σ’ όσους συνέβη το αντίθετο, έκαναν δηλαδή με κακές προθέσεις πάντα το σωστό,  αυτοί είναι αδύνατον, να με καταλάβουν.