Τίποτα δεν αλλάζει όσο το ζητάμε και δεν το κάνουμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το διαπιστώνω. Σήμερα κάτω από το βάρος των απολύσεων δεκάδων συναδέλφων, εκεί που θα περίμενε κάνεις  ο πόνος να ενώσει, να συσπειρώσει, να διώξει εγωισμούς και συναφή, βλέπεις  όλα εκείνα τα σημάδια της παθογένειας, να έρχονται στο αφρό και σε πιάνει θλίψη.  Το παρακάτω πρόσφατα γραμμένο,  που δεν  έτυχε της δέουσας προσοχής το επαναφέρω:

«Από τη «νέα δημοκρατία του Καραμανλή», την «αλλαγή» του Ανδρέα,   μέχρι την «νέα Ελλάδα του Σαμαρά, σαράντα χρόνια, αγοράζουμε το ίδιο προϊόν με διαφορετική συσκευασία.  Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και των ανέξοδων διαβεβαιώσεων.

Όσους κύκλους και να κάνω πάντα στην κορυφή καταλήγω.

Παρακολουθώντας  χθες, μια θυμωμένη συζήτηση καφενείου, για ζητήματα τρέχουσας επικαιρότητας, κατάλαβα πόσο εύκολο είναι για την εκάστοτε  εξουσία, να κυβερνάει  με συνθήματα. Ήταν τόσος ο θυμός μου, όχι τόσο  για τις σαχλαμάρες, που αράδιαζαν, αλλά, γιατί ο καθένας από τους επικριτές  των πάντων, ξεκινούσε  με τη σιγουριά ό,τι  ο μόνος που σίγουρα δεν έχει καμία ευθύνη είναι  ο ίδιος.     
 

Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας, που παραμένει στάσιμη και προσδοκά την αλλαγή.
Και να ήθελαν, που δε θέλουν, οι εκάστοτε διαχειριστές  της εξουσίας, δεν μπορούν  να αλλάξουν κάτι,  σε μια κοινωνία, που κατά βάθος δε θέλει να κουνήσει τίποτα από τη θέση του. Σε μια κοινωνία που παραμένει πιστή στο δικομματισμό,  μέχρι τις μέρες του εκφυλισμού του, που έχει γίνει ένας. 
Ζητάμε αλλαγή αλλά και ρουσφέτι, ζητάμε ό,τι δεν πρόκειται να βλάψει το ατομικό μας συμφέρον, αδιαφορώντας συνειδητά για τους άλλους. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει όσο η ίδια η κοινωνία, δεν θέλει την αλλαγή.
Τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει σ’ αυτό τον τόπο όσο το «εγώ» αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία. Η αλλαγή είναι συλλογική υπόθεση και η ελληνική κοινωνία δεν δείχνει διάθεση για κάτι τέτοιο.
Εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούμε και μέρος της ψυχής και του μυαλού μας, δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Τίποτα δεν θα αλλάξει όσο το ζητάμε από τρίτους. Τίποτα δεν αλλάζει όσο το ζητάμε και δεν το κάνουμε.