Κουνήστε και τα χέρια σας

Όσο και να προσπαθείς δεν γίνεται τίποτα», από τα κυρίαρχα συνθήματα, της εποχής, βγαλμένο μέσα από την απογοήτευση, που βασιλεύει. Ευτυχώς που κάποιοι δεν το ασπάζονται, και προσπαθούν ακόμα και στο σκοτάδι με την ελπίδα, να σκάσει μια χαρακιά από φως.

Αυτό το πείσμα είναι τελικά, που μας κάνει να μετατρέπουμε την ήττα σε διάλειμμα, ψιθυρίζοντας τους στίχους του εμβατηρίου «Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει δεν την σκιάζει φοβερά καμιά μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά»
Αυτό το πείσμα για ζωή, για όνειρο, για παραμύθι, για αιώνιες φίλιες, για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουμε άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει.
 

Αν είχαμε μείνει στο πρώτο σύνθημα, εκείνο το «δεν πάει άλλο», που ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά και ανακόπτει την επέλαση προς την καταστροφή, δεν μας χαρίστηκε ποτέ. Ο Αι Νικόλας, που κλήθηκε εσχάτως να σώσει την κατάσταση ήταν σαφής. «κουνήστε και τα χέρια σας».
Ποιος σας είπε ότι το προσωπικό δεν είναι, κοινωνικό και ανάποδα; Τι περιμένουμε ν’  ανθίσει σε τσιμεντένιους κήπους; Όλα τα άσχημα θα συνεχίσουν να γίνονται την ώρα που εμείς θα σφυρίζουμε αδιάφορα. Και μην ταμπουρώνεστε κάτω από το «ο τελευταίος τροχός της αμάξης» ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος και ακόμα και ο τελευταίος, χρειάζεται να κυλήσει
Θα τελειώσω, έχοντας επίγνωση ότι δεν γράφω κάτι καινούργιο, Το ξέρω δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα. Όπως λέει και μια φίλη μου, χρειάζεται που και που η ανακεφαλαίωση για να μην μας πάρει και να μας σηκώσει η Όσια Απάθεια...