Το συνηθίσαμε το άδικο

Οι νέες αξιώσεις της τρόικας, δεν αποτελούν είδηση.   Ούτε και η στάση της κυβέρνησης. Τα επιχειρήματα βέβαια όσο περνάει ο χρόνος εξαντλούνται. Παλαιότερα  υπήρχε η απειλή της πτώχευσης,  σήμερα όμως τι να πουν, για πια πτώχευση να μιλήσουν  στους φτωχούς; Πόσα μέτρα πια να προσθέσουν …Τα χρονοδιαγράμματα μας τελείωσαν, η νέα ορολογία κάνει λόγο, δια βίου, του δικού μας και των γενεών που έρχονται. Δια βίου φτωχοί…
Όμως για να φτάσουμε εδώ, δόθηκε  πολύ αξία στους τύπους και αγνοήθηκε η ουσία.

Όταν το τυπικό, επιχειρεί να υπερκεράσει την ουσία, τότε πρέπει να ανησυχούμε. Σε μια χώρα παραδομένη στους δανειστές της. Σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, αφού οι όποιες αποφάσεις, δεν αντιπροσωπεύουν, τη λαϊκή βούληση, αλλά υπαγορεύονται από ξένα κέντρα… Μας πειράζουν οι τρίχες.   Το χειρότερο δεν είναι κάποιες φωνές αντίδρασης, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Το χειρότερα είναι ο εθισμός στο άδικο. Και είναι άδικο προβλήματα ζωτικής σημασίας να περιμένουν τη σειρά τους. Είναι άδικο ο τύπος να προηγείται της ουσίας. Είναι άδικο την ετοιμοθάνατη κοινωνία   να την αφήνουμε να περιμένει.

«Γι’ αυτό» υποστηρίζει ο κ. Ν. Δήμου «πολλοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί αποφασίζουν να ακολουθήσουν ό,τι δεν μπορούν να πολεμήσουν».

Έτσι αυτός ο ταλαιπωρημένος Λαός, ενισχύεται στο παραλήρημα του. Αντί να έχει απέναντί του νηφάλιους, διαυγείς, λογικούς δασκάλους, που να τον βοηθήσουν να ξεχωρίσει την αλήθεια από το μύθο, βρίσκεται μπροστά σε παραμυθάδες οι οποίοι τον ταΐζουν το ναρκωτικό, που επιτείνει την εξάρτηση του.
«Φταίτε και εσείς οι δημοσιογράφοι για όλο αυτό το μπάχαλο», μου είπε πρόσφατα ένας αναγνώστης. Φταίνε κάποιοι δημοσιογράφοι, που είναι βασιλικότεροι του βασιλέως, είναι απάντηση. Φταίει και ένα κομμάτι του λαού που νομιμοποιεί την πρακτική τους και την επιβραβεύει, υπάρχει όμως και ένας άλλος Λαός, που οργίζεται με τα έργα τους, ή νοιώθει ακόμα και ντροπή.
Όταν η κοινωνική συνοχή είναι απούσα, και η αντίδραση δεν εκπορεύεται από τα γενικότερα συμφέροντα ενός Λαού, είναι προφανές ότι δεν θα λείψουν τέτοια λυπηρά φαινόμενα. Φαινόμενα που διαπερνούν όχι μόνο το χώρο των Μ.Μ.Ε και της πολιτικής αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.