Θέλει σεβασμό ο τοπος

Αυτές οι βεβαιότητες, υπερτονισμένες  στο μέγιστο βαθμό πάντα μου προκαλούσαν αποστροφή. Και εδώ σε τούτο τον ευλογημένο  τόπο, δεν τσιγκουνευόμαστε το άριστα, ούτε και το μηδέν. Ας αφήσουμε τους υπερθετικούς για εξαιρετικές καταστάσεις. Παραπανίσιες  οι φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία, ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει. Δεν είμαι ούτε μ’ αυτούς που χωρίς δεύτερη σκέψη  βαθμολογούν με άριστα, ούτε με τους άλλους που βάζουν μηδέν.   Δυστυχώς εδώ στην μικρή μας πόλη ό,τι συμβαίνει καλό η κακό, κρίνεται με μια απίστευτη προχειρότητα. Ανατρέχω σε ένα παλαιότερο κείμενο, που με βγάζει από τη δύσκολη θέση να κουράσω το μυαλό μου, με την τοπική επικαιρότητα. 

Το τίποτα κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους.
Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές. Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στη βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε το μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε τη βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας.

Αυτές  τις μέρες θυσιάζουμε τις λέξεις. Η «ενότητα», η «πρόοδος», η «ανάπτυξη», και κείνο το απεχθές «η Κέρκυρα μας», γίνονται καραμέλες στα χείλη αρκετών συμπολιτών μας  και λειώνουν από το πιπίλισμα.
Το κλισάρισμα που κυριαρχεί, μας επαναφέρει σε μια νέα Βαβέλ, μόνο που ενώ μιλούν όλοι την ίδια γλώσσα, είναι αδύνατη η συνεννόηση.
Ο τόπος έχει να διηγηθεί άπειρες ιστορίες. Το Λαζαρέτο, το Βιδο, τα Κάστρα, η Παλιά Πόλη, το εργοστάσιο Δεσύλλα, οι γειτονιές και τα στενά σοκάκια. Θέλει σεβασμό ο τόπος, γιατί αντιστέκεται στο χρόνο ενώ εμείς; Όπως ορθά επισημαίνει μια οργισμένη φωνή για άλλον τόπο…
«Δεν υπήρξαμε παρά ένα δευτερόλεπτο στην αιώνια ακινησία του. Μια ανεπαίσθητη γρατσουνιά στα γόνατα του αέναου χρόνου του». Ο τόπος μετράει πιο πολύ και χρειάζεται τον σεβασμό μας. γιατί έχει να μας διηγηθεί πολλά σε μας και σε αυτούς που ακολουθούν.
Δυστυχώς μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός.  Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν.  Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας  στην μνήμη τη μιζέρια  που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων.

Καταλαβαίνω, δεν είναι εύκολο για το καθένα να βλέπει τη μεγάλη εικόνα…Δεν είναι εύκολο να χάνεται στην απεραντοσύνη του ουρανού και να μονολογεί μια κουκίδα είναι η γη και μεις ούτε κουκίδα και ταυτόχρονα να γίνεται ο ίδιος ουρανός.