Ένας καιρός που σκέφτεται να βρέξει

 

Υπάρχουν μήνες που δεν χρειάζονται ημερολόγιο, μόνο μνήμη. Ο Νοέμβρης είναι ένας απ’ αυτούς. Έρχεται κάθε φορά σαν ψίθυρος απ’ τη γενιά που μίλησε με κραυγή.  Σαν σιωπή απ’ τους νεκρούς που δεν ξεχάστηκαν.  Σαν ανάσα απ’ τους ζωντανούς που δεν λύγισαν.

Ο Νοέμβρης πάντα μάς ταξιδεύει. Για εμάς, υπήρξε προθάλαμος ενηλικίωσης. Εκεί βαφτιστήκαμε στην αθωότητα των ονείρων και στην πολιτική της ελπίδας. Εκεί μάθαμε πως η ελευθερία δεν χαρίζεται, κερδίζεται. Και πως το τίμημά της είναι η μοναξιά.

Από τότε, κάθε Νοέμβρης κουβαλάει μέσα του την υγρασία της μνήμης, έναν ουρανό έτοιμο να βρέξει, μια πόλη που ανασαίνει αργά, σαν να περιμένει κάτι που δεν έρχεται. Κάθε χρόνο νομίζουμε πως αλλάξαμε, μα ο Νοέμβρης επιστρέφει για να μας θυμίσει πως απλώς μεγαλώσαμε.

Σε κάθε γωνιά της χώρας ο Νοέμβρης έχει το ίδιο βλέμμα, πικρό και γλυκό μαζί. Το βλέμμα εκείνων που πίστεψαν πως η δημοκρατία δεν είναι υπόθεση επετείου αλλά καθημερινής αξιοπρέπειας. Και κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, το βλέμμα αυτό μάς γυρεύει. Μας μετρά. Μας δοκιμάζει.

Γιατί ο Νοέμβρης δεν ζητά δάκρυα, ζητά συνέχεια. Ζητά να θυμηθούμε ότι  το Πολυτεχνείο δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή μιας ατέρμονης συνομιλίας με τον εαυτό μας,  για το ποιοι είμαστε, τι ανεχόμαστε, τι φοβόμαστε.

Και μέσα σ’ αυτή την εποχή της απομόνωσης, που οι άνθρωποι μιλούν με οθόνες και όχι με βλέμματα, ο Νοέμβρης ξαναφέρνει την ανάγκη της συνάντησης. Να ξαναβρεθούμε, να μοιραστούμε λόγια και σιωπές, να σπάσουμε τις γυάλες με τα χρυσόψαρα και να θυμηθούμε πως η ελευθερία γεννιέται πάντα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.

Νοέμβρης μήνας, με έναν καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει. Κάποτε ταξίδευε μ’ ένα κουρασμένο λεωφορείο, τώρα περιμένει σε μια στάση που γράφει «Ελπίδα». Κι όσο υπάρχουν λέξεις, τραγούδια και μνήμες, θα υπάρχει κι εκείνο το φως που δεν έσβησε ποτέ, αυτό που κάθε Νοέμβρη μάς θυμίζει ποιοι ήμασταν και ποιοι ακόμη μπορούμε να γίνουμε.

Ίσως γι’ αυτό αγαπώ τον Νοέμβρη. Γιατί μέσα στη θολή του βροχή κρύβεται πάντα μια υπόσχεση: τίποτα δεν τελείωσε οριστικά, όσο κάποιος ακόμη θυμάται.