Ο Ιούλιος δεν ζητά τίποτα. Έρχεται και σε βρίσκει, κουρασμένο, ανυποψίαστο, μισάνοιχτο. Σε βρίσκει στη μέση των σκέψεων, στην αρχή κάποιας ελπίδας ή στο τέλος μιας εποχής. Κι εσύ, όπως κάθε χρόνο, δεν είσαι έτοιμος. Κι όμως, του ανοίγεις την πόρτα.
Ο φετινός Ιούλιος χωράει πολλά. Περισσότερα απ’ όσα χωράει το μυαλό. Μα ευτυχώς που η καρδιά φτιάχτηκε από ύλη άναρχη, από ύλη που απλώνεται, ανοίγει, χωράει και τα θαύματα και τις αποτυχίες. Το μυαλό, αντίθετα, μικραίνει. Πανικοβάλλεται. Θέλει να ξέρει. Να ελέγχει. Να προφτάσει. Μα στην αναμονή χάνεται, ξεστρατίζει, αναλύει τα πάντα και δεν νιώθει τίποτα.
Από Ιούλιο σε Ιούλιο μετρώ, όχι τα χρόνια, μα τις εκδοχές μου. Τα ρήγματα, αυτά είναι οι αληθινές μου διαδρομές. Μόνο μέσα απ’ αυτά μπορώ να δω τον κόσμο καθαρά, σαν να κοιτώ μέσα από χαραμάδες που στάζουν αλήθεια. Ό,τι διασώθηκε ήταν πάντα σπαράγματα. Κι ό,τι άξιζε, ποτέ δεν έλαμψε απόλυτα. Ήταν σκιά με φως. Ήταν βλέμμα παιδικό, που δεν έμαθε ακόμα να κρύβεται.
Θυμάμαι. Ήταν Ιούλιος. Κι όταν σε είδα, το αισθάνθηκα . Δεν στο είπα. Το κράτησα μέσα μου: «Έχεις κάτι από το παρελθόν μου εσύ». Κι ας ήσουν το μέλλον που δεν ήξερα πως θα έρθει. «Σου πάει το καλοκαίρι», σου είπα. «Μας πάει», μου απάντησες. Και με αυτή την απάντηση σώπασαν όλες οι ήττες.
Γιατί κάποτε αρκεί μια νίκη, και είναι εκείνη που δεν διαπραγματεύεται τίποτα. Που σαρώνει ενοχές, φοβίες, κρίσεις και ιδεολογικά ναυάγια. Μια νίκη που χωράει μόνο στην καρδιά, ποτέ στο μυαλό. Εκείνον τον Ιούλιο, δεν νικήσαμε τον κόσμο. Νικήσαμε τον φόβο να αγαπήσουμε.
Από Ιούλιο σε Ιούλιο, μαθαίνω πως οι ρωγμές δεν μας χαλάνε. Μας αποκαλύπτουν. Κι αν κρατώ ακόμη πίστη, δεν είναι στην ελπίδα. Είναι σε εκείνη τη βαθιά, δύσκολη, κερδισμένη αθωότητα , την αθωότητα που επιμένει να βλέπει τον άνθρωπο με καλοκαίρι στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου