Η ευτυχία δεν έρχεται με courier...

Δ

ρόσισε το μυαλό μου, όχι ο καιρός. Έξω ακόμα φυσάει ο νοτιάς της κοροϊδίας. Εδώ στην Κέρκυρα, ξέρεις, τα σπίτια έχουν υγρασία, αλλά τη συνηθίζεις. Αυτό που δεν αντέχεται είναι η υγρασία στην ψυχή. Αυτή που μπαίνει σιγά, με τα επιδόματα, με τα “έκτακτα μέτρα”, με τις υποσχέσεις που μυρίζουν μουχλιασμένη ελπίδα. Κάποτε πίστευα πως η ευτυχία θα με βρει ξαπλωμένο κάτω από μια ελιά, αλλά τελικά, μάλλον θα με βρει λαχανιασμένο σε κάποια στροφή της ανηφόρας.

Ο κόσμος αλλάζει, οι πολιτικοί όχι. Οι υποσχέσεις τους έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τα γιαούρτια στο ψυγείο μου. Μας ταΐζουν επιδόματα, σαν να ’μαστε φυτά σε θερμοκήπιο: λίγο ρεύμα, λίγο πετρέλαιο, μια σταγόνα αξιοπρέπειας Ο κόσμος γέρασε απότομα. Όχι από τα χρόνια, από το γονάτισμα. Έμαθε να ζει με τα μισά.

Μια ολόκληρη κοινωνία - η δική μας - στρογγυλοκάθεται πάνω στην ιδέα πως «δεν αλλάζει τίποτα». Κι ενώ βουλιάζουμε, κρατάμε το ποτήρι στο χέρι και φωνάζουμε «όπα». Στις φιλαρμονικές παίζουμε Μότσαρτ, αλλά στην κάλπη ρίχνουμε την πρώτη καρικατούρα που μάς κλείνει το μάτι από την τηλεόραση.

Και το νησί; Το πιο ευλογημένο ίσως κομμάτι του Ιονίου. Που από καρδιά της Μεσογείου, καταντάει καρτ ποστάλ για τουρίστες και αφορμή για επιδοτήσεις. Που πνίγεται στη δόμηση, στη ρουσφετολογία, στην αφωνία.

Παράπονο; Όχι, δεν ταιριάζει. Μόνο τύψεις που αφήσαμε την υγρασία να ποτίσει το μέσα μας, αντί να αφήσουμε την αύρα της ζωής να μας φυσήξει. Καθόμαστε σαν φυτά εσωτερικού χώρου, απέναντι από τηλεοράσεις που παίζουν δράματα με ήρωες χωρίς ήθος και ειδήσεις χωρίς είδηση.

Θέλω μια ζωή που να αντέχει χωρίς “πρόγραμμα σταθερότητας”. Μια χώρα που να μη χρειάζεται προπαγάνδα. Θέλω μια αγάπη που να μη μου ζητά να σκύψω για να τη ζήσω. Να μην ξεθωριάζει, να μην καίγεται στις υψηλές θερμοκρασίες και τις χαμηλές προσδοκίες. Και να την αντέχω κι εγώ. Όπως αντέξαμε πολέμους, χούντες, μνημόνια, πανδημίες.

Αλλά, όπως είπε ο Τσιτσάνης (ή μήπως ο Ηράκλειτος με μπουζούκι): όλα ρέουν, κι εμείς μαζί τους. Μέχρι να συναντήσουμε την ευτυχία. Όχι στην άκρη του δρόμου, μα στη στροφή, την ανηφορική. Εκεί που σταματάς, παίρνεις ανάσα, και συνεχίζεις.
Με λίγη μουσική. Και πολλή καρδιά.