Η τραγωδία του ελαχίστου

 

Οι νέοι πονούν περισσότερο στις ερωτικές απογοητεύεις. Όχι γιατί πληγώνονται βαθύτερα, αλλά γιατί δεν έχουν μάθει ακόμα, πως ο πόνος είναι τρόπος να μεγαλώνεις.
Μ’ αρέσει αυτό το κείμενο - που έγραψα πριν χρόνια, με άλλη αφορμή - γιατί είναι σαν απολυτίκιο στην Αγία Νεότητα. Διαβάζεται μόνο σε συγκεκριμένες ώρες, όταν η ψυχή ζητά απαντήσεις και η θάλασσα, απ’ το ανατολικό παράθυρο, διδάσκει υπομονή.
«Δεν είναι τίποτα», ψιθυρίζεις. Μια λεπτή ρωγμή. Ένα μήνυμα που δεν ήρθε. Ένα βλέμμα που δίστασε. Μια σιωπή στο τέλος μιας πρότασης, πιο βαριά από όλες τις λέξεις που ειπώθηκαν πριν.
Κι όμως, κάπως έτσι αρχίζουν όλα. Από τα ελάχιστα που δεν κάνουν θόρυβο και γι’ αυτό σε διαπερνούν. Δεν είναι η πληγή, είναι η έκπληξη. Το πώς μπορεί να πονάει τόσο, κάτι τόσο μικρό.
Μη βιαστείς να το προσπεράσεις. Αυτές οι μικρές γρατσουνιές είναι που αφήνουν τα πιο ανεξίτηλα σημάδια. Όχι επειδή άξιζαν, αλλά επειδή έπεσαν πάνω σου όταν ήσουν ακόμα απροστάτευτη.
Το ξέρω. Δεν είναι ο άλλος που λείπει. Είναι εκείνη η παλιά, τρυφερή εκδοχή του εαυτού σου, που ένιωθες πως χωρούσε μέσα σε μια αγκαλιά. Κι όταν η αγκαλιά αυτή άδειασε, εσύ έμεινες μετέωρη, χωρίς χάρτη, χωρίς πατρίδα.
Νόμιζες πως η ζωή είναι φιόγκος. Κι ήταν κόμπος. Κόμπος που λίγο έλειψε να σε πνίξει. Μην πνίγεσαι άλλο σε μια κουταλιά απόρριψης. Η ζωή δεν ζητά ηρωισμούς, μόνο μια μικρή μετατόπιση του νου. Ένα χιλιοστό να αλλάξει θέση η σκέψη και να το φως.
Ό,τι σε πλήγωσε δεν ήρθε να σε καταστρέψει, ήρθε να σε ξυπνήσει. Πώς νομίζεις αντέξαμε τόσα; Με τη ζωή που αγαπήσαμε, όχι με τις ήττες που μετρήσαμε.
Άνοιξε το παράθυρο. Το ανατολικό. Εκεί που το φως δεν ζητά την άδειά σου για να μπει. Κοίτα. Ο κόσμος συνεχίζει. Όχι γιατί δεν πονά, αλλά γιατί δεν σταμάτησε ποτέ να κινείται.
Μην αφήσεις μια στιγμή να γίνει ορισμός. Μη φτιάχνεις ταυτότητα από την απουσία. Η ζωή έχει πληγές, αλλά έχει και επανεκκινήσεις. Σου δίνει κι άλλες σκηνές, αν τολμήσεις να ξαναβγείς στη σκηνή.
Βάλε μουσική. Όχι για να ξεχάσεις, αλλά για να θυμηθείς ότι είσαι ακόμα εδώ. Και άγγιξε τον εαυτό σου όπως θα άγγιζες κάτι πολύτιμο που νόμιζες χαμένο.
Όταν έρθει η στιγμή, στάσου απέναντι στον καθρέφτη χωρίς επιείκεια, χωρίς άμυνα. Γυμνή σαν την αλήθεια. Όχι λιγότερη. Όχι θραυσμένη. Μα ολόκληρη, όπως γίνεσαι όταν δεν έχεις πια τίποτα να αποδείξεις.
Γιατί τώρα δεν πονάς επειδή τελείωσε. Πονάς επειδή αποφάσισες να συνεχίσεις