Σαν σήμερα, στις 15 Ιουνίου 1994, έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Χατζιδάκις. Όμως κάποιοι δεν πεθαίνουν, σωπαίνουν. Και μέσα από τη σιωπή τους, συνεχίζουν να μας μιλούν.Ο Χατζιδάκις δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος συνθέτης. Ήταν ένας ποιητής του άυλου. Ένας στοχαστής που μετέτρεπε τον ήχο σε νόημα, και τη σιωπή σε εμπειρία. Πίστευε πως η μουσική πρέπει να φωτίζει το υπόγειο της ψυχής, όχι να διακοσμεί την επιφάνεια. «Η μουσική είναι οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ». είχε πει, κι αυτή η φράση συνοψίζει ό,τι τελικά μας συνδέει με τον ίδιο και με εμάς τους ίδιους.
Γιατί ό,τι μας πόνεσε, είναι πάντα παρόν. Το κουβαλάμε σαν μια αθέατη πληγή, που ματώνει άλλοτε με φωνή κι άλλοτε με βλέμμα. Ο πόνος δεν είναι απλώς συναίσθημα, είναι απόδειξη ύπαρξης. Έρχεται σαν παράπονο ακάλεστο, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς λογαριασμούς. Δεν ζητά δικαίωση, αλλά αναγνώριση. Ό,τι αγαπήθηκε βαθιά, πάντα θα πονά.
Στη μέση της ζωής, εκεί όπου η ανηφόρα έχει ήδη διανυθεί και η κατηφόρα αχνοφαίνεται μπροστά, αναζητούμε μια παύση. Μια στιγμή να ανασάνουμε, να μετρήσουμε απώλειες, να συμφιλιωθούμε με τη διαδρομή. Δεν νοσταλγώ τα νιάτα. Πιστεύω πως η κορύφωση βρίσκεται κάπου εδώ, στη μέση. Εκεί που η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία, αλλά γνώση.
Ο Χατζιδάκις το ήξερε: «Η νεότητα είναι το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου». Και μέσα απ’ τα έργα του, μας καλεί ξανά και ξανά να σταθούμε ακίνητοι, να ακούσουμε την καρδιά, να αποδεχτούμε πως δεν ξέρουμε, αλλά μπορούμε πια να νιώσουμε.
Εδώ μένουμε, στη μέση. Και κοιτάμε ένα άστρο που τρεμοπαίζει ακόμη. Δεν ξέρουμε αν θα το φτάσουμε ποτέ. Ξέρουμε όμως πως αν το φτάσουμε, θα είναι με σιγή. Ίσως και με μια μελωδία του Μάνου που δεν πέθανε, μεταμορφώθηκε σε ήχο, σε φως, σε ανάσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου