Ίσως τελικά να είμαστε φτιαγμένοι για να πορευόμαστε κόντρα στις ροές. Όχι από αντίδραση, από φύση. Από εκείνη τη βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου, να μη βολεύεται, να μη χωρά, να μη ενδίδει. Δεν φτιαχτήκαμε για τις ευθείες. Δεν μάθαμε να ακολουθούμε ρυθμούς, κανόνες, βεβαιότητες. Από πάντα, πορευόμαστε ανάποδα Ίσως από πείσμα. Ίσως επειδή κάπως έτσι, νιώθουμε ζωντανοί. Πηγαίνουμε ανάποδα στο ρεύμα. Σαν ψαροκόκαλα που επιμένουν να θυμίζουν ότι κάτι ζωντανό κάποτε αντιστάθηκε.
Ο χρόνος δεν είναι μια ευθεία. Είναι κύκλος, ανοίγει, κλείνει, επαναλαμβάνεται. Σαν να θέλει να μας θυμίσει πως τίποτα δεν τελειώνει, μονάχα αλλάζει σχήμα. Μας χαρίζει ευκαιρίες, να επιστρέψουμε, να ξαναδοκιμάσουμε, να ονειρευτούμε. Και δεν ξεχνάμε, ότι είμαστε από την ίδια ύλη με τα όνειρα. Γι’ αυτό και έχουμε απαιτήσεις.
Κρατάμε στα χέρια μας ένα σύννεφο αγάπης - εύθραυστο, σαν ψάρι έξω από το νερό. Και μια γροθιά από έρωτα στο στήθος, όχι για να χτυπήσουμε, αλλά για να θυμόμαστε πως πονάμε ακόμα.
Η ζωή, τελικά, δεν είναι κάπου μακριά. Είναι το επόμενο βήμα. Μια ζωγραφιά που μας κοιμίζει με αρώματα και μας ξυπνά με αναμνήσεις. Τόσες, που τρομάζουνε τον χρόνο.
Κάποιος θα πει: εν μέσω καύσωνα, εσύ χορεύεις; Αντικατέστησες του πόνου τα τραγούδια με τραγούδια ψυχής; Ναι. Για να αντέξω . Για να διεκδικήσω τη δική μου εποχή. Για να επιστρέψω εκεί όπου η καρδιά ανασαίνει.
Άνοιξα τις επιστολές του Σεφέρη. «Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ’ αγαπώ». Κι έπειτα ο Λειβαδίτης, με εκείνη τη φλέβα που αιμορραγεί έρωτα: «Ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν οι άνθρωποι είναι ο έρωτας».
Μα ίσως τελικά, αυτή είναι η φύση μας. Να πολεμάμε τις ροές. Να αφουγκραζόμαστε τη νύχτα από το ραδιόφωνο, όταν δεν φλυαρεί, και ψιθυρίζει με σοβαρότητα. Λόγια καθαρά. Ξεχασμένες φλόγες.
Γιατί κάτι καίγεται μέσα μας χρόνια τώρα. Και δεν λέει να γίνει στάχτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου