Στις Κυριακές που μας ξυπνούν

Κυριακή. Μια μέρα που δεν έχει ήχο. Μόνο ανάσες, βαριές σαν εξομολόγηση. Ο κόσμος γύρω νεκρώνει κι εσύ μένεις γυμνός απέναντι στον εαυτό σου. Χωρίς άλλοθι. Χωρίς την ασπίδα της καθημερινότητας.

Ο ήρωας στο μυθιστόρημα του Τολστόι Ιβάν Ίλιτς... έζησε μέσα σε καθρέφτες που του αντανακλούσαν μόνο αυτό που ήθελε να δει. Κι όταν το σώμα του τον πρόδωσε, του φανερώθηκε το πρόσωπο της ζωής: άγνωστο, ξένο, τρομακτικά αληθινό. Είχε χτίσει μια ύπαρξη για να μη θυμάται πως θα πεθάνει – και γι’ αυτό δεν έζησε ποτέ. Στο τέλος, δάκρυσε. Όχι από πόνο. Από αλήθεια.
Κι εσύ; Πόσες φορές πέθανες χωρίς να το καταλάβεις; Πόσες φορές αγάπησες από συνήθεια, σώπασες από φόβο, πέρασες Κυριακές κρατώντας την ψυχή σου στο "αναμονή";
Η μοναξιά δεν φωνάζει. Ανασαίνει αργά. Γλιστράει μέσα σου τις Κυριακές, όταν οι δρόμοι ησυχάζουν κι η πόλη γίνεται καθρέφτης. Δεν έχει πρόσωπο. Έχει βάρος. Είναι εκείνο το κενό στο στομάχι όταν δεν χτυπάει το τηλέφωνο.
Οι Κυριακές στις επαρχιακές πόλεις είναι θάλαμοι απομόνωσης. Σε ξεγυμνώνουν. Δεν έχεις πού να κρυφτείς. Ούτε ήχο, ούτε θόρυβο, ούτε ψέμα. Μόνο εσύ, ο εαυτός σου και ο χρόνος που δεν καταλαβαίνει από αλλαγές.
Τις Κυριακές όλα ησυχάζουν. Κι εκεί, στην παύση, ξεχωρίζει το αληθινό. Η μοναξιά δεν σε κυνηγά για να σε πνίξει. Έρχεται για να σου θυμίσει πως είσαι ζωντανός. Ότι πίσω από τον θόρυβο της εβδομάδας, πίσω από τα καθήκοντα και τις ροές, υπάρχεις ακόμα εσύ. Με την ευαισθησία σου, τους φόβους, τις επιθυμίες σου.
Η Κυριακή δεν είναι παγίδα. Είναι δώρο. Είναι ένα απαλό φως που πέφτει στα πρόσωπα. Μια ευκαιρία να κοιτάξεις γύρω σου και να θυμηθείς ποιους αγαπάς. Να κάνεις χώρο για μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, έναν καφέ που δεν βιάζεται. Η μοναξιά υπάρχει, αλλά δεν είναι μόνιμη. Μόλις την αναγνωρίσεις, μπορεί να γίνει συντροφιά.
Η ζωή δεν είναι Κυριακή. Η ζωή είναι παρουσία. Ολόκληρη. Άγρια. Επείγουσα. Και είναι τώρα.