Η Πολιτική αποσύρθηκε. Παρέδωσε τα κλειδιά, τα χαρτιά, τις σφραγίδες. Κάποτε έπαιρνε αποφάσεις, τώρα παίρνει απουσίες. Η Οικονομία στέφθηκε βασίλισσα, με σιδερένιο στέμμα και κανιβαλικές διαθέσεις. Δεν μιλάει πολύ, αλλά αποφασίζει για όλα. Τι θα φας, τι δε θα φας, πού θα μείνεις, αν θα μείνεις. Ό,τι περισσεύει, κόβεται. Κι αν δεν περισσεύει, και πάλι κόβεται. Αποφασίζει τι αξίζει να ζήσει και τι όχι. Ανθρώπους, ιδέες, προθέσεις.
Ο πλανήτης καίγεται. Οι τιμές ανεβαίνουν για να φτάσουν τον ήλιο ή να μας τον κρύψουν. Ο φόβος εγκαταστάθηκε μόνιμα στο σαλόνι μας και πίνει καφέ με το άγχος. Η κλιματική αλλαγή στέκει σαν απειλή και σαν άλλοθι: «Δεν φταίμε εμείς, η φύση αγρίεψε».
Ζούμε μια εποχή που δεν έχει όνομα. Το παλιό πέθανε, το καινούργιο δεν έχει ακόμα βαφτιστεί. Ένα διάστημα λευκό, σαν σελίδα που ο συγγραφέας ξεχνά τι ήθελε να πει. Προς το παρόν, τίποτα δεν συμβαίνει. Και όταν συμβεί, θα ’ναι αλλού. Εμείς απλώς θα το δούμε στις ειδήσεις.
Οι κοινωνίες προόδου απέτυχαν παταγωδώς να προοδεύσουν. Η «ανάπτυξη» μάς άφησε με ενοίκιο απλησίαστο και διακανονισμό εσαεί. Τα σπίτια μας υπό αίρεση. Τα όνειρά μας υπό αναστολή.
Προς το παρόν, πλακωνόμαστε από το παρόν. Ανίκανοι να προγραμματίσουμε. Κοιτάμε πίσω: άλλος με νοσταλγία, άλλος με απέχθεια. Κι όμως, κάποτε οι άνθρωποι ξυπνούσαν και κάθε μέρα ήταν ελαφρώς πιο φωτεινή από την χθεσινή. Σήμερα, ξημερώνει και δεν είμαστε σίγουροι αν ξυπνήσαμε σε αύριο ή σε μια επανάληψη του αδιεξόδου.
Η νεοφιλελεύθερη συνταγή, υποσχόταν αξιοκρατία και «ευκαιρίες», τελείωσε άδοξα: μισοί σε φυλακή, οι άλλοι σε ρύθμιση με την τράπεζα. Και στο ενδιάμεσο, ένας στρατός «περιττών» που περισσεύουν από παντού, ακόμα κι από τη δική τους ζωή. Η αξιοπρέπεια παζαρεύεται με δόσεις. Η κοινωνία στηρίζεται στους «άριστους». Οι υπόλοιποι παλεύουμε με το ρεύμα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κόβουμε έξοδα, κόβουμε φτερά, κόβουμε εαυτούς.
Οι κοινωνίες που αξίζουν, λένε, ξεκινούν απ’ τους πιο αδύναμους. Εδώ ξεφορτωνόμαστε πρώτα αυτούς. Πιο φτηνά. Πιο απλά. Πιο ήσυχα.
Η φωτογραφία από τη Γλυκιά Ζωή του Φελίνι μάς κοιτά μελαγχολικά. Όχι γιατί ήμασταν τότε καλύτερα, αλλά γιατί τότε το αύριο έμοιαζε πιθανό, είχε γεύση. Τώρα έχει επιτόκιο.
Σήμερα περιμένουμε την επόμενη λέξη της Ιστορίας. Ελπίζουμε να είναι ανθρώπινη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου