Ζούμε μέσα σε τόπους που κάποτε υπήρξαν πατρίδες και τώρα έγιναν προϊόντα. Περιφερόμαστε ανάμεσα σε καρτ ποστάλ και σε διαφημιστικά σποτ, ψάχνοντας μια αλήθεια να πατήσουμε. Γράφω για να θυμάμαι. Και γράφω για να θυμηθούμε μαζί, όχι από νοσταλγία, αλλά από ανάγκη: γιατί αν ο τόπος χαθεί μέσα στο βλέμμα του τουρίστα, τότε χάνεται κι αυτό που είμαστε εμείς.
Η Κέρκυρα, είναι όμορφη. Πανέμορφη. Ονειρική. Δεν έχει σημασία τι λέει η ίδια. Το αφήγημα έχει κλειδώσει. Ποιος νοιάζεται για την αλήθεια; Αρκεί η φωτογένεια.
Έτσι, από τόπος έγινε τοπίο. Και το τοπίο έγινε πακέτο. Και το πακέτο έγινε προϊόν προς κατανάλωση. Μίας χρήσης. Άπαξ. Πάρ’ το, φωτογράφισέ το, πόσταρέ το, πέταξέ το.
Όσο για μας, τους κατοίκους; Στατιστικό λάθος στην εξίσωση τουριστικής απόδοσης. Παράπλευρες απώλειες στην αναπτυξιακή αφήγηση. Είμαστε οι ενοχλητικές παρουσίες πίσω από τις μπουγάδες . Αυτοί που περιττεύουν όταν έρθει το real estate.
Την βλέπουμε μα δεν τη βλέπουμε. Την κατοικούμε, μα δεν την ακούμε. Μας χαρίζεται και τη ρημάζουμε. Σαν αρπακτικά που λαχταρούν την ομορφιά αλλά δεν ξέρουν να τη φροντίζουν. Δυστυχώς δεν ακούμε τα θεμέλιά της που τρίζουν. Δεν πιάνουμε το σφυγμό της , μόνο την όψη της. Την καταναλώνουμε χωρίς να την ζούμε. Περαστικοί, αμνήμονες.
Η Κέρκυρα μοιάζει όλο και περισσότερο με εκείνες τις ωραίες κοπέλες που όλοι θαυμάζουν, μα κανείς δεν ακούει όταν κλαίει. Γιατί τι ανάγκη έχει να κλαίει μια ωραία; Κοίτα την, είναι μια χαρά. Άλλωστε, όπως μας λένε οι επισκέπτες: «Μα εσείς ζείτε στον παράδεισο!»
Ναι, φυσικά. Στον παράδεισο με τα σκουπίδια σωρό, Με νερό που δεν αρκεί, με διώροφα λεωφορεία στο κέντρο της πόλης που φράζουν κάθε αρτηρία, με τραπεζοκαθίσματα που καταπίνουν τις πλατείες, με κινέζικα «τοπικά προϊόντα» που κρύβουν τον ήλιο. Παράδεισος με τρενάκια, άμαξες, ηχεία, τουρίστες με GPS και κατοίκους χωρίς πρόσβαση στα ίδια τους τα σπίτια.
Ελάτε να μείνετε εδώ. Όχι για ένα τριήμερο. Να ζήσετε. Και τότε, ίσως ξανασυζητήσουμε τι σημαίνει «παράδεισος».
Η Κέρκυρα δεν φτιάχτηκε για να πουλιέται. Φτιάχτηκε για να τη ζεις. Με σεβασμό. Με συνέπεια.
Ο τόπος δεν είναι σκηνικό. Είναι σώμα. Και εμείς, ανίκανοι πια να τον νιώσουμε, τον βιάζουμε καθημερινά. Χωρίς τύψεις. Χωρίς ανάσα.
Ίσως τελικά να μην ήμασταν αντάξιοι της ομορφιάς που μας δόθηκε.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου