“Σ' ένα πηγάδι δροσερό βαθιά κοιμάται το νερό σκύβει κορίτσι αμίλητο αγόρι ψάχνει αφίλητο.Τον έκτο μήνα τον καλό καράβι πάει γιαλό - γιαλό νύχτα περνά το Σούνιο και φέρνει τον Ιούνιο”, γράφει ο Ηλίας Κατσούλης και τραγουδά ο Παντελής Θαλασσινός.
Ο Ιούνιος δεν έρχεται. Ανατέλλει κι η ψυχή, διψασμένη, σκύβει να πιει απ’ τη μνήμη.
Πρώτη του μήνα - κι όλα ξαναρχίζουν. Όχι από την αρχή, από την ουσία. Εκεί που ο ήλιος χαϊδεύει τα βλέφαρα, η σκέψη γίνεται σώμα, και το σώμα γίνεται φως. Η ζωή η αληθινή, η απροκάλυπτη, είναι εδώ. Στο ξάφνιασμα της μέρας, στο βλέμμα της θάλασσας.
Με μεθά το κόκκινο εκείνο, το πρώτο, της επιδερμίδας - ούτε λευκό ούτε μαύρο, μια φλόγα που δεν αποφάσισε αν θα γίνει πληγή ή χάδι. Είναι ο Ιούνιος αυτό. Το φως στα καλύτερά του. Η φωνή του Σεφέρη να καρφώνει τις λέξεις στο μεδούλι: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός».
Και να που ξανά, γέρνεις στις σκιές του ύπνου, σκάβεις μέσα στο πέλαγος να βρεις μια σπίθα. Όχι να σωθείς - να ανοιχτείς. Να γίνεις διάφανη, διαπερατή, έτοιμη για τη λόγχη που θα σε σκίσει όχι για να πονέσεις, μα για να φωτιστείς.
Ο Ιούνιος δεν περιγράφεται. Διαθλάται. Είναι η πόρτα που οδηγεί στο άπιαστο, εκεί που το σκοτάδι ρουφά το φως για να το γεννήσει ξανά ατόφιο.
Σήμερα αρχίζει ο μήνας μου. Ο μήνας που δίνει απόσταση, θέα και παύση. Οι γάμπες ακόμα λευκές, πρόχειρες, με μια υπόσχεση καψίματος, αυτό το πρώτο χρώμα του δέρματος, το κοκκινόμαυρο, σαν εγκαύματα εφηβείας, είναι ο Ιούνιος στο σώμα. Είναι η αφή που ακόμα δεν έγινε συνήθεια.
Η φωτογραφία είναι του Bill Brandt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου