Υπάρχουν μέρες που η πραγματικότητα μοιάζει με κακοφτιαγμένο αντίγραφο της ζωής. Ηθικές εκπτώσεις, θεσμικές εκκαθαρίσεις, μια κοινωνία που πίνει φραπέ πάνω στα ερείπια των αξιών της. Η ποιότητα έμεινε στο ράφι, και οι θεσμοί, αντί για στυλοβάτες, έγιναν χαρτοπόλεμος. Μια αόρατη υποβάθμιση μαστίζει το τοπίο, σαν υγρασία που μπήκε από τα κουφώματα της συνείδησης.
Η αισθητική μου υποφέρει. Καθημερινά βλέπει να εξυμνείται το τίποτα, να γίνεται σημαία το επιφανειακό, να χειροκροτείται το «δήθεν». Όλα φανταχτερά, όλα πρόχειρα. Πανηγύρια, φωνές, ενθουσιασμός δίχως περιεχόμενο, σαν καρναβάλι χωρίς μεταμφίεση.
Δεν είναι μόνο το ψέμα που με ενοχλεί – είναι ότι έχει γίνει τόσο συνηθισμένο, ώστε δεν το αμφισβητούμε πια. Θυμάμαι αυτό που έγραφε ο Οδυσσέας Ιωάννου: παιδί έσπαγε τα παιχνίδια για να βρει την αλήθεια τους. Σήμερα, φοβόμαστε να σπάσουμε οτιδήποτε. Μην τυχόν και μάθουμε τι κρύβεται από κάτω. Μην τυχόν και χαλάσουμε τη βιτρίνα.
Κι εγώ; Έτρεξα μακριά απ’ τον εαυτό μου. Με κύκλωσα, σαν αγγελία σπιτιού: «ευρύχωρο, φωτεινό, ήσυχο». Μόνο που τα τετραγωνικά δεν τα μέτρησα καλά. Και τώρα με στενεύουν. Ίσως γιατί όσο περνάει ο καιρός, στενεύει κι η υπομονή.
Η ζωή κάνει κύκλους, το λέμε συχνά, σχεδόν παρηγορητικά. Κι ίσως καλά κάνει. Γιατί αν τραβούσε ευθεία, θα φτάναμε σε ένα άκρο χωρίς επιστροφή. Οι κύκλοι, όσο κουραστικοί κι αν φαίνονται, μας επιστρέφουν στον εαυτό μας, στα ερωτήματα που προσπεράσαμε, στις σκέψεις που θάψαμε κάτω από τον θόρυβο.
Έκλεψα λίγο χρόνο απ’ την επικαιρότητα. Απομόνωσα τις φωνές, τις ειδήσεις, τα σχόλια. Μέσα στη σιωπή, αναρωτήθηκα φωναχτά:
«Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα;»
Ίσως όχι.
Ίσως όμως μπορώ να αλλάξω εγώ. Κι αυτό, για αρχή, φτάνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου