Η θάλασσα δεν προειδοποιεί. Δεν σου κρατά κακία ούτε σε συγχωρεί. Όταν αποφασίσει να φουσκώσει, φουσκώνει. Όταν θελήσει να πάρει πίσω τη στεριά, το κάνει, δίχως φωνή, μόνο με την ακαταμάχητη βούληση του φυσικού νόμου. Κι εγώ απέναντί της, μικρός, με τα χέρια άδεια και τα μάτια γεμάτα ερωτήσεις.Λένε ότι οι καταιγίδες είναι καταστροφή. Μα εγώ τις βλέπω σαν λύτρωση. Μια πλημμύρα ξεπλένει ό,τι δεν τολμάς να αποχωριστείς μόνος σου. Ένα μπουμπουνητό θυμίζει πως υπάρχει ακόμη φωνή μέσα στη σιωπή. Κι η αστραπή; Μια χαραμάδα φως εκεί που δεν χωρούσε πια τίποτα.
Το χαλάζι το αγαπώ περισσότερο απ’ όλα. Πέφτει με τη μανία της απόφασης. Χτυπά το μέταλλο της καθημερινότητας και το μετατρέπει σε μουσική. Κάθε του πτώση, μια πικρή νότα, ένας ρυθμός που με ξυπνά από τη νωθρότητα της κανονικότητας.
Και η θάλασσα. Η θάλασσα είναι η μνήμη. Καθρεφτίζει αυτά που θέλω να ξεχάσω. Όμως την κοιτώ. Με τραβά. Με αναγνωρίζει και με λυτρώνει. Δεν με πνίγει, με ανασταίνει. Δεν μου υπόσχεται, με καθρεφτίζει.
Μόνο ο σεισμός δεν με συγκινεί. Είναι σιωπηλός, υπόγειος, δόλιος. Δεν έχει νερό, δεν έχει αέρα. Είναι η προδοσία που έρχεται χωρίς πρόσωπο. Εγώ χρειάζομαι πρόσωπα, έστω και θυμωμένα.
Ο γιατρός είπε πως όλα αυτά τα καιρικά φαινόμενα με κρατούν ισορροπημένο. Εγώ πιστεύω πως με κρατούν ζωντανό.
Γιατί όταν ανασαίνει η θάλασσα, ξαναθυμάμαι πως ακόμα υπάρχω, δεν με θέλει πνιγμένο. Με θέλει δικό της. Κι εγώ της ανήκω.
Η φωτογραφία είναι του Μάκη Αυλωνίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου